Regen tikte nerveus tegen de tralies van cel 132, waar Peter Veldhuizen zich onterecht opgesloten voelde tussen muren van onrecht. Hij had altijd in de makelaardij gewerkt en zijn dagen gevuld met het tonen van zonnige woningen en tevreden glimlachen van nieuwe huiseigenaren. Maar nu wisselde hij tussen stil gejammer en verbeten woede terwijl hij nadacht over hoe hij hier beland was.
Hij had gezworen nooit de naam van de dode vrouw, Carla Jansen, te vergeten. Een gruweldaad had haar midden in de nacht thuis verrast, en de laffe dader had keihard bewijs op hem laten drukken. Een vingerafdruk op de moordwapen en zijn haarlokken op haar kussen.
Met duivelse ironie fietste het gesprek met zijn advocate door zijn hoofd. Haar mondhoeken trilden toen ze zei: “Het is zeldzaam dat de onschuld prevaleert zonder een riddike ontknoping.” Het was een uitspraak vol drama en een bittere waarheid: in dit rechtssysteem was onschuld slechts een voetnoot tot het tegendeel bewezen werd.
Maar Peter had iets. Een slijmerige afscheidszoen van Carla was zijn ankerpunt: een naam, een fluistering—Henk. Die naam brandde in zijn hoofd als een gloeidraad, en hij wist dat dit de sleutel tot zijn vrijheid kon zijn.
Eens buiten de gevangenismuren, dankzij een sluwe omwenteling en het inzetten van zijn familie die een borgtocht betaalde, begon hij zijn jacht. Zijn dagen als makelaar hadden hem geleerd te observeren, en nu moest hij die observaties omzetten in actie.
Het kleine dorpje waar Carla woonde, hing vol verhalen. Oude tantes op stoepjes kletsten gretig en hij hoorde elke naam weerklinken als een kaatsbal in een stille straat. Henk de Rooij, een duistere schaduw in Carla’s verleden, dook op als een spook in gesprekken. Hij was een ex-geliefde met een ziekelijke obsessie voor Carla.
De man die hij aantrof in een afgelegen cottage was alles wat hij vreest en meer. Grauwe huidskleur, ogen als speldenknopjes, en een lucht van whisky om hem heen. Peter wist intuïtief dat hij hem moest spreken zonder meteen verdacht over te komen. Hij verstopte zijn woede en sprak langzaam, kalm.
“Henk, ik ben hier om antwoorden te vinden. Carla is vermoord en je naam wordt gefluisterd in de gangen.”
Henk’s gezicht verstijfde, zijn teken van schuld verried hem voordat zijn mond dat deed. En toch ontkende Henk alles, loog met een gladde tong die gewend was aan verraad. Maar Peter had een troef: de dagboeken van Carla. Hij had ze in een bevriende politieagent gepleit, en die stond klaar, buiten bij de deur om elke bekentenis op te nemen.
Henk bezweek uiteindelijk door zijn eigen zwakte. Zijn spraak werd slordiger, meer onthullend. Het kwam allemaal uit, hoe hij Carla’s laatste adem had afgenomen in een vlaag van blinde jaloezie. En toen het sneeuwbaleffect begon, kwam de bekentenis onomkeerbaar. De agent stormde binnen, het bewijs werd veiliggesteld en Henk werd weggevoerd.
Diezelfde regen die Peter ooit nachtenlang wakker hield, werd nu een melodie van bevrijding. De tralies verdwenen, maar de demonen van dit avontuur zouden altijd ergens in zijn hoofd blijven. Onschuld kon een mens bevrijden, maar het was de prijs die hij betaalde met zijn geest die het meest kostbaar was. Maar één ding was zeker: de waarheid had gewonnen, en hij was vrij.