Als de zon langzaam onderging en de straten van Amsterdam gevuld werden met een oranje gloed, stapte rechercheur Arnout Visser zijn bureau binnen. Er hing een beklemmende stilte; bijna al zijn collega’s waren al naar huis. Hij gooide zijn jas over een stoel en begroef zijn gezicht in zijn handen. Het was geen gewone dag geweest – hij had vandaag te horen gekregen dat zijn oude vriend, Koen de Vries, dood was.
Arnout en Koen waren sinds hun kinderjaren onafscheidelijk. Samen opgegroeid in een klein dorp aan de rand van de stad, hadden ze dezelfde dromen en ambities gedeeld. Maar terwijl Arnout zich op het rechte pad had gehouden en bij de politie was gegaan, had Koen vaak aan de rand van de wet geleefd.
De dood van Koen leek aanvankelijk een noodlottig ongeval, maar iets in Arnouts binnenste zei hem dat er meer aan de hand was. “Follow your gut,” had zijn mentor hem jaren geleden verteld, en die wijsheid leidde hem nu.
Arnout parkeerde zijn auto voor Koens vervallen appartement in de Jordaan. Het gebouw had ooit een zekere grandeur, maar die was nu opgeslokt door verval en verwaarlozing. Met een bezwaard hart duwde hij de deur open en stapte naar binnen.
Het appartement was stil en donker. Arnout liep door de kamers, zijn ogen alert voor elk teken van strijd of onregelmatigheid. Hij vond geen tekenen van een inbraak, maar er was iets dat niet klopte. Op Koens bureau lag een stapel papieren. Zoeken naar antwoorden was als het proberen te lezen van een boek in een vreemde taal, maar Arnout voelde zich gedwongen om het door te nemen.
Tussen de documenten vond hij een kleine, verfrommelde notitie. De woorden sprongen van de pagina: “vertrouw niemand.” Arnout slikte moeilijk. Koen was altijd een scherpzinnige man geweest, en deze boodschap maakte de situatie alleen maar alarmerender.
Terwijl Arnout verder zocht, vond hij documenten die verwezen naar een schimmige organisatie waar Koen blijkbaar onderzoek naar deed. Na een urenlange zoektocht vond hij ook een foto waarop Koen afgebeeld stond met een man die Arnout meteen herkende: een hoge overheidsfunctionaris die betrokken was bij meerdere controversiële zaken.
Het begon hem te dagen dat Koens dood geen ongeluk was, maar het gevolg van zijn ontdekking van iets groters – een samenzwering die misschien wel onoverkomelijk was. Arnout voelde een koude rilling over zijn rug lopen. Zijn vriend had het met zijn leven moeten bekopen, maar hij zou niet toelaten dat Koens dood zinloos was.
De volgende dagen waren een wirwar van interviews, geheime ontmoetingen en schimmen uit het verleden die naar boven kwamen. Elke steen die hij omdraaide, bracht meer duisternis aan het licht. De samenzwering spon een web dat verder ging dan hij ooit had kunnen vermoeden, en hij merkte dat hij zelf ook een doelwit werd.
Op een late avond bleef Arnout zitten met een kop koffie, die al lang koud was geworden. Hij keek uit over de stad die hij gezworen had te beschermen. Hij voelde het gewicht van het verraad op zijn schouders drukken. Hij moest snel handelen. Zonder Koen kon hij zich alleen beroepen op zijn intuïtie en de bewijzen die hij had verzameld.
Samenvoegend wat hij wist, stelde Arnout een rapport op voor zijn eenheid en stuurde het naar zijn meest vertrouwde collega’s. De volgende dag werden er arrestaties verricht die de stad op zijn kop zetten. Hoge piefen werden uit hun kantoren gehaald en meegesleurd naar politiewagens. Het was een triomf, maar eentje met een bitter randje.
Koen was er niet meer, en hoewel Arnout rechtvaardigheid had gebracht, kon niets het verlies van zijn vriend ongedaan maken. Hij keek naar de notitie die hij uit Koens appartement had gehaald en stak het in zijn zak. “Vertrouw niemand,” dacht hij opnieuw. Maar in deze wereld, was het misschien genoeg om gewoon eerlijk tegen jezelf te zijn.