Het was een gitzwarte nacht toen de storm bruut toesloeg, iedereen binnen het afgelegen onderzoeksstation op de ijzige toendra gevangen houdend. Dr. Marcus Verhoeven, kopiëer van een lange lijn wetenschappers, staarde grimmig naar de muur van sneeuw die zich buiten het raam had opgehoopt. Binnen de koude en benauwend stille muren van het station, voelde hij iets kwaadaardigs sluimeren.
Het team van wetenschappers was naar dit afgelegen oord gestuurd om de mysteriën van de poolgebieden te doorgronden, maar hun ontdekking leek hen niet dichter bij de natuur te brengen, maar juist bij iets gruwelijker. Terwijl de wind huilde als een verlorene ziel buiten, voelde niemand zich meer veilig in het hart van de ijswoestenij.
Dr. Verhoeven had een geheim gevonden, een fragment van een meteoriet, diep begraven in het poolijs, dat bizarre eigenschappen vertoonde. Bij nacht en ontij leek het steenachtige object een akelige warmte uit te stralen. Sommigen in het team beweerden fluisterende stemmen te horen, alsof de steen een geschiedenis wilde declameren die eerder onverstaanbaar was gebleven.
Onder hen was Anna, de jonge en veelbelovende biologe. Haar ogen leken steeds dieper te zinken in een afgrond van wanhoop de afgelopen dagen. Ze fluisterde constant tegen zichzelf, rusteloos en verward, tot ze op een nacht in Dr. Verhoevens kantoor kwam, haar ogen wijd open van angst. “Het… het spreekt,” stotterde ze. “Het heeft een boodschap…”
Verhoeven, die altijd een rationalist was geweest, probeerde haar gerust te stellen. “Anna, het is gewoon een steen. We bestuderen het wetenschappelijk. Wat je hoort, komt voort uit angst en vermoeidheid.”
Maar de waarheid was dat hij zelf ook de stemmen had gehoord, al was hij er nog niet klaar voor om die werkelijkheid onder ogen te zien. De nachten kropen voorbij, steeds grimmiger en gevuld met een onuitsprekelijke dreiging, totdat op een nacht het onvoorstelbare gebeurde.
Een doordringende, onzichtbare kracht begon zich in het onderzoeksstation te roeren. Objecten bewogen zich zonder aanraking, schaduwen dansten op muren verlicht door het zwakke licht van hun generatoren. Het team werd overweldigd door paniek. De onverklaarbare gebeurtenissen leken allemaal te cirkelen rond het meteorietfragment, als de epischenter van een oordelen storm.
Dr. Verhoeven kon de realiteit niet langer ontkennen. De steen was niet zomaar een fragment van de kosmos. Het was een gevangenis, een container voor een entiteit van puur kwaad, oud en sluw. Het had hen allen tot slachtoffer gemaakt van zijn kwade energie, hun paranoia en angst voedend.
Terwijl de laatste vonken van meshdoorbreaking ontstonden, ontmoette Verhoeven Anna’s ogen een laatste keer. Er was geen hoop voor hen, geen ontsnapping van de bergen sneeuw en ijs, of van het kwaad dat zij per abuis hadden losgelaten.
Met een plotselinge huil van de wind werd het station opgeslokt in duisternis. Verhoeven bad in stilte, terwijl de entiteit haar volkomen triomf vierde over de menselijke zwakte en nieuwsgierigheid. Wetenschap had een gevaarlijk geheim ontdekt, en nu betaalden zij de prijs voor hun honger naar kennis, diep binnenin de ijzige greep van het kwaad.