Onder een brandende zon groef archeoloog Max Janssen nauwgezet in de droge aarde van een afgelegen dorp in Zuid-Italië. De ruïnes van een oud Romeins badhuis waren nauwelijks te onderscheiden van het omringende zand en steen, maar Max’s vaardige ogen konden de subtiele tekenen van menselijke aanwezigheid herkennen. Het was een alleenstaande missie, een die over het algemeen weinig opwinding bood, behalve voor degenen met een diepgaand verlangen naar geschiedenis en mysterie.
In een kwellend langzame beweging veegde Max het zand weg van een hoeksteen. Plotseling weerkaatste een glimp van iets glanzends het zonlicht rechtstreeks in zijn ogen. Hij sloeg een doek over zijn ogen en knipperde hevig. Voorzichtig kroop hij naar voren en borstelde het resterende zand weg, zijn hartslag versnellend met elke beweging.
Daar, in een holte in de steen, vond hij een kleine, versierde doos gemaakt van ebbenhout en inlegwerk van ivoor. Max’s handen trilden van opwinding; artefacten als deze waren zeldzaam en konden een glimp geven van verloren beschavingen en verhalen.
Hij opende de doos met evenveel zorg als waarmee hij haar had gevonden. Binnenin lag een smaragd van ongewone grootte en helderheid, gevat in een complex patroon van zilver en goud. Max kon niet geloven dat hij iets van zo’n waarde had gevonden. Maar het meest intrigerende was een klein fragment perkament dat onder de sluitsteen was verborgen.
Voordat Max de inscripties op het perkament kon bestuderen, voelde hij een plotselinge schaduw over zich heen vallen. Hij keek op en zag een man in een strak zwart pak dat duidelijk ongeschikt was voor de omgeving. De man had een uitdrukking van vastberadenheid en iets wat leek op verraderlijke glinstering in zijn ogen.
“Mijn naam is Lucas,” zei de man zonder een spoor van vriendelijkheid. “Ik werk voor een organisatie die al eeuwen op zoek is naar dit artefact. Ik verzoek u dringend om het nu aan ons over te dragen.”
Max voelde zijn keel opdrogen. Ondanks zijn rustige leven als archeoloog was hij er zich zeer van bewust dat hij te maken had met een potentieel gevaarlijke situatie. “Kunt u mij uitleggen waarom dit zo belangrijk is?” vroeg hij, terwijl hij de artefacten stevig vastklemde.
Lucas grinnikte, een geluid dat koud en hol klonk tegen de stilte van de ruïnes. “Dat is informatie die buiten uw bereik ligt. Let’s just say, this artefact has the power to change the fortunes of those who possess it.”
Max wist dat hij geen andere keus had. Langzaam, en met een gevoel van verlies, overhandigde hij de doos aan Lucas. Maar net op het moment dat hij dacht dat de situatie afgedaan was, trok Lucas een pistool. “Niemand mag weten dat we hier waren,” zei hij kil.
In een fractie van een seconde maakte Max een sprong naar de zijmuur van de ruïne, net op het moment dat een schot de stilte verbrak. Hij rende, zijn ogen wanhopig zoekend naar een uitweg. Hij wist dat hij het dorp moest bereiken, hulp halen en het artefact veiligstellen, voordat het in verkeerde handen viel.
De achtervolging door de ruïnes was intens en angstaanjagend. Max hoorde de voetstappen van Lucas overal om zich heen echoën. Plotseling voelde hij een scherpe pijn en besefte hij dat hij geraakt was. Hij struikelde en viel, zijn ademhaling zwaar en schokkerig.
Max rolde op zijn rug en keek naar de hemel, waar de zon langzaam achter de horizon zakte. Het beeld vervaagde langzaam terwijl hij de kracht verliet. Zijn laatste gedachten gingen uit naar het geheim van de smaragd, het artefact dat hij ontdekt had en nu verloor.
Langzaam sloot hij zijn ogen, terwijl Lucas zich over hem boog en fluisterde: “Rest in peace, your sacrifice will not be in vain.”
Met die woorden wist Max dat zijn ontdekking niet onopgemerkt zou blijven. Het geheim dat hij had ontsloten, zou voortleven, zij het in de schaduwen van een machtige en geheime organisatie, maar ooit, ergens, zou het weer aan het licht komen. En dan, hoopte hij, zou het beter begrepen worden dan nu.