Anna had altijd gedacht dat ze een goed oog had voor mensen. Dat was totdat ze Thomas ontmoette.
Het begon allemaal onschuldig genoeg. Thomas was charmant, attent en leek oprecht in haar geïnteresseerd. Ze hadden elkaar ontmoet op een feestje van een gezamenlijke vriend, en vanaf dat moment was er chemie. Hun eerste date was in een knus café, waar ze lachten en verhalen deelden totdat de pittoreske lichten buiten doofden. Anna voelde zich snel op haar gemak bij hem, bijna alsof ze elkaar altijd al hadden gekend. Maar al snel begon ze kleine, ongemakkelijke aanwijzingen op te merken dat er iets niet klopte.
“Iemand met zoveel geheimen moet wel iets verbergen,” had haar beste vriendin, Laura, gezegd. Anna had het weggewuifd als jaloezie. Maar hoe meer tijd ze met Thomas doorbracht, hoe duidelijker het werd dat hij inderdaad iets verstopte.
Op een regenachtige namiddag, terwijl ze door zijn boekenplank keek, stuitte Anna op een oud, verweerd dagboek. Het viel bijna uit elkaar in haar handen. Curieus opende ze het en bladerde erdoorheen. De pagina’s waren volgeschreven met haastige, schuine handschriften. Wat ze las, deed haar bloed bevriezen.
Het dagboek beschreef een reeks gebeurtenissen en plekken die ze niet herkende. Hoewel het leek te suggereren dat Thomas degene was die het schreef, was het onmogelijk om hem direct aan deze sinistere handelingen te linken. Namen van mensen en steden kwamen voorbij, samen met details over bedrog, misleiding en zelfs geweld. De laatste pagina eindigde met de vreemde zin: “What is done in the dark will eventually come to light.”
Anna legde het dagboek terug en ging zitten, haar hart bonsde in haar borst. Ze moest weten of wat ze gelezen had werkelijk iets met Thomas te maken had.
Ze besloot haar vermoedens direct met hem te bespreken. Die avond, terwijl ze diner aan het voorbereiden waren, draaide Anna zich naar Thomas en zei voorzichtig: “Thomas, ik vond een dagboek in je kast. Het is volgeschreven met angstaanjagende dingen. Heb jij dat geschreven?”
Thomas bevroor. Zijn vriendelijke glimlach veranderde in een koude grijns. “Ah, je hebt mijn kleine geheim ontdekt,” zei hij zachtjes. “Weet je, Anna, sommige dingen zijn beter onontdekt gelaten.”
Hij stapte dichterbij, zijn ogen twinkelden gevaarlijk. Anna voelde haar adem stokken, en zonder het te beseffen nam ze een stap achteruit. “Wat bedoel je hiermee, Thomas?”
“Het lijkt erop dat je mijn echte zelf hebt gevonden,” fluisterde hij. “Niets is wat het lijkt. Dingen die ik heb gedaan, mensen die ik heb ontmoet – allemaal rotzooi in de schaduw.”
Anna’s gedachten raasden. Wat bedoelde hij? Was hij echt betrokken bij de gruwelen die in het dagboek stonden?
Voordat ze een antwoord kon bedenken, pakte Thomas haar bij de arm. “Laten we naar binnen gaan en verder praten, weg van het raam,” voegde hij toe, met een toon die suggereerde dat het geen verzoek was. Het was alsof hij zijn eigen versie van een Harry Potter-achtige plotwending had, maar zonder het sprankje magie – slechts puur, koud realisme.
Pulserende angst nam het over. Anna wist twee dingen zeker: Thomas was gevaarlijk, en ze moest een manier vinden om zichzelf in veiligheid te brengen voordat het te laat was.