De regen viel zwaar en onophoudelijk neer op de donkere straten van de stad. Detective Lars Jansen stapte uit zijn onopvallende wagen en spreidde zijn leren jas alsof hij een kapitein aan wal was gekomen. Hij veegde het water van zijn gezicht en inspecteerde het verlaten pakhuis voor hem. Hij wist dat binnenin de schadelijkste tak van de onderwereld op hem wachtte. Hij had maanden aan deze zaak gewerkt, maanden vol leugens en geheime ontmoetingen.
Hij nam een diepe ademhaling en stapte over de drempel, waar het geluid van de regen wegstierf en plaatsmaakte voor het dof gemompel van stemmen. Lars trok zijn pet laag over zijn ogen en volgde de gang naar beneden waar de broederschap van de Nachtgeesten hun samenkomsten hield. Het was een misdaadsyndicaat dat zich had verspreid als een duistere schimmel door de fundamenten van de stad. Hun imperium was gebouwd op angst en bloed.
De ruimte binnen was slecht verlicht door enkele flikkerende lampen, en rook van sigaren vervulde de lucht. Aan de ronde tafel in het midden zaten de kopstukken van de organisatie, mannen die berucht waren om hun wreedheid en machtswellust. Aan het hoofd van de tafel zat Marcus ‘De Slang’ Vernalis, een man wiens blikken even dodelijk waren als zijn zwaard. Lars slikte nerveus. Hij kende Marcus’ reputatie: de man vertoonde geen enkel medelijden met verraders.
Een week geleden had hij de instructies gekregen van zijn leidinggevenden: “Blijf dicht bij Marcus, leer zijn plannen en hou je dekmantel onberispelijk.” Het was makkelijker gezegd dan gedaan.
“Ah, daar is hij dan, onze nieuwe rekruut,” sprak Marcus met een stem die klonk als ruwe zijde. Lars knikte respectvol. “Kom zitten, Lars. We bespreken hier zaken van groot belang.”
Lars nam plaats en luisterde naar de geslepen gesprekken. Elke zin, elk woord was geladen met dreiging en verborgen betekenissen. Het was een krachtenspel, een schaakpartij waarin elke zet zorgvuldig overwogen moest worden. Lars voelde de ogen op hem branden. Hij wist dat één verkeerde beweging zijn einde kon betekenen.
De avond vorderde en de gesprekken werden concreter. Marcus beschreef een plan om via de illegale handel in kunstwerken een machtige positie in de stadspolitiek te verwerven. Alles verliep volgens plan, maar toen merkte Lars iets op in de ogen van een van de aanwezigen. Een verdachte glimp van herkenning. Een gebogen man met grijze bakkebaarden, wiens naam Lars nog niet had opgevangen. Hij had Lars opgemerkt, te lang en te indringend. Lars’s maag draaide om. Was hij ontmaskerd?
De vergadering eindigde en Marcus liep naar Lars toe. “Blijf nog even, Lars. Ik moet iets met je bespreken.”
Lars bleef staan terwijl de anderen langzaam weggingen. De man met de grijze bakkebaarden bleef ook staan, net achter Marcus. Het was alsof de lucht in de kamer ijzig werd.
“Er is iemand,” begon Marcus, “die twijfelt aan je loyaliteit. Iemand die denkt dat je niet bent wie je zegt dat je bent.”
De man met de grijze bakkebaarden stapte naar voren. “Ik ken je,” zei hij met een stem die vastklonk als een oordeel. “Ik heb je gezien bij het politiebureau.”
Lars voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Hij wist dat hij zich moest verdedigen, snel en overtuigend.
“Dat klopt,” zei Lars, met meer zelfverzekerdheid dan hij voelde. “Ik was daar om informatie door te geven aan mijn contact. Je denkt toch niet dat ik hier zou zijn als ik niet gedekt was?”
Marcus bleef hem strak aankijken, en Lars wist dat dit het moment van waarheid was. Na wat een eeuwigheid leek, knikte Marcus langzaam. “Ik vertrouw je, voor nu. Maar één fout, één klein verkeerde zet, en je zal het niet overleven.”
Lars slikte en knikte. Hij wist dat hij op een mesrand balanceerde, maar hij had geen keus. Om de misdaad vanuit de kern te bestrijden, moest hij in de duisternis schuilen en wachten op zijn kans om toe te slaan. Zijn dekmantel was zijn schild, maar het kon ook zijn graf worden.
De nacht was nog lang en beladen met geheimen, maar Lars was vastbesloten. In een wereld waar vertrouwen tekort was en verraders in iedere schaduw schuilden, zou hij een manier moeten vinden om te overleven. En meer nog, om te winnen.