In een stil hoekje van een Amsterdamse kroeg, gehuld in halfschaduw, zat Clara. Ze had haar haar in een strakke knot gebonden, een discrete bril op haar neus, en een eenvoudig, maar smaakvol ensemble aan dat haar liet opgaan in de achtergrond. Van buitenaf leek ze een doorsnee vrouw van middelbare leeftijd, misschien een onderwijzeres of een ambtenaar, maar Clara was allesbehalve doorsnee. Haar verleden als spion rustte als een onzichtbare mantel om haar schouders, een verleden dat ze dacht achter zich te hebben gelaten. Tot vandaag.
Een man in een grijze regenjas liep naar haar tafeltje en nam zonder uitnodiging plaats. Hij droeg een geur van vochtige aarde en ouderwetse aftershave met zich mee. Zijn gezicht was getekend door rimpels en sinistre grijnzen, en zijn ogen flitsten rusteloos rond. “Lang niet gezien, Clara,” zei hij, zijn stem doordringend als een naald door de stilte.
Clara keek hem strak aan, haar ogen waren staalgrijs en resoluut. “Ik dacht dat we alles hadden afgerond, Hans.” Haar stem was vlak, zonder enige trilling, maar haar hart sloeg op dat moment als een wilde vogel tegen haar ribbenkast aan.
Hans legde een map op tafel, dik gevuld met papieren en foto’s. “Ze zijn terug, Clara. En ze zijn naar jou op zoek.”
Het was alsof de grond onder haar voeten begon te trillen. Haar verleden sloop terug in haar gedachten—de missies, de geheimen, de angst. Ze opende de map snel en haar adem stokte. Bekende gezichten staarden haar aan, gezichten die ze hoopte nooit meer te zien: oude vijanden, dodelijk en onverzoenlijk. Hun ogen loerden haar aan vanaf de foto’s alsof ze met één sprong uit de pagina’s zouden kunnen ontsnappen.
“En wat wil je dat ik doe?” vroeg ze scherp. “Ik ben met pensioen. Ik heb geen wapens meer, geen contacten. Ik ben niets meer.”
“Jij bent alles, Clara,” antwoordde Hans, leunend naar voren. “Jij bent de enige die hen kan stoppen. Jij kent hen, hun zwakke plekken, hun methoden. Jij kunt waar niemand anders dat kan.”
Die eenvoudigweg uitgesproken woorden schoten door Clara heen als een elektrische schok, een herinnering aan wie ze ooit was. Het was alsof de oude Clara, de spionne, nog steeds sluimerde onder haar huid, wachtend om weer tot leven te worden gewekt.
Na een moment van geladen stilte, stond ze eindelijk op. “Goed dan,” zei ze. “Waar beginnen we?”
Hans zuchtte van verlichting en grijnsde een beetje. Hij stond op en pakte zijn regenjas opnieuw. “Ik wist dat ik op je kon rekenen.”
Toen liepen ze samen de kroeg uit, Clara met haar stappen vastberaden en haar blik weer scherp. Ze was terug in het spel, en deze keer zou haar verleden geen schaduw meer over haar toekomst werpen.
De regen begon zachtjes te vallen toen ze in de donkere straat verdween, maar Clara voelde een vreemd soort opwinding opborrelen. Het was tijd om haar demonen onder ogen te zien, een laatste keer. De jacht was begonnen.