Het was alweer jaren geleden dat de geur van verse koffie hem zo welkom was. Pieter de Vries, ooit een gevierd rechercheur, zat met zijn kromme rug voorovergebogen over een stapel vergeelde dossiers. Zijn ogen volgden de rijen met tekst alsof hij naar een oud litteken staarde, diep en vol verborgen verhalen. Toen hij met pensioen ging, had hij nooit gedacht dat hij nog eens terug zou keren naar de wereld van misdaad en wanhoop. Maar hier zat hij dan, ingehuurd door een bezorgde oude dame die smeekte om de waarheid te achterhalen achter de verdwijning van haar dochter twintig jaar geleden.
De kou van de novemberavond kroop door de miniatuur open haard van zijn kleine, stoffige kantoor, terwijl de straten van Amsterdam langzaam hun nachtelijke jas aantrokken. Pieter schonk zichzelf nog een kop koffie in en strekte even zijn stijve benen. Hij had altijd al een zwak gehad voor koude zaken. Niet omdat hij een masochist was, maar omdat er iets geruststellends was aan het ontrafelen van een mysterie dat tijd voor hem verborgen had gehouden.
De verdwijning van Marieke Janssen was vanaf het begin doordrenkt geweest met daar-gaat-iets-niet-goed-gevoelens. Het dossier was vol met onverklaarbare hiaten, elk bizar detail sijpelend met de geur van verwaarlozing door de toenmalige rechercheur. Pieter bladerde door de getuigenverklaringen, voelde de onderhuidse spanning in de ambigue zinnen, de onaffe gedachten die als een sluier over de waarheid hingen.
Met vakkundige, kalme precisie begon hij de puzzelstukken te herschikken, zoals alleen een becijferde veteraan dat kon. Onschuldig ogende anekdotes werden opnieuw bekeken en gemeten op hetzelfde gouden weegschaaltje dat hij altijd gebruikte om zijn werk te wegen. Er was iets bijzonders aan deze zaak, dat voelde hij in zijn botten.
Na enkele nachten van gebroken slaap en urenlang turen over papieren, stuitte hij op een patroon. Niet duidelijk zichtbaar, maar net aan de rand van zijn bewustzijn. Hij besloot oude contacten aan te boren, vrienden die inmiddels hadden opgegeven hun eigen demonen te bestrijden. Eén zo’n vriend, Leo, een informant van illustere wijkfeesten en schimmige straatculturen, bleek een waas van herinneringen uit het verleden te bezitten.
“Harald van Vliet,” zei Leo, zijn stem lichtelijk trillend alsof de naam zelf een vloek was. “Hij had zijn vingers in alle duistere hoeken van de stad, vriend. Mensen verdwenen als ze te dichtbij kwamen.”
Pieter voelde de koude rillingen langs zijn ruggengraat lopen. Harald van Vliet was geen onbekende naam. Destijds een beruchte figuur in de Amsterdamse onderwereld, iemand die verdween toen de zaken te heet onder zijn voeten werden. Maar het idee dat hij iets met Marieke’s verdwijning te maken zou hebben, bracht een nieuw niveau van urgentie in de zaak.
In de daaropvolgende weken werkte Pieter met een vastberadenheid die hij in jaren niet gevoeld had. Hij volgde oude sporen, reed door verlaten industriegebieden en sprak met mensen die anderen al lang waren vergeten. Uiteindelijk leidde alles naar een vervallen pakhuis aan de rand van de stad, een schuilplaats die Van Vliet ooit als zijn thuisbasis had beschouwd.
Het was op een stormachtige avond dat Pieter de doorslaggevende stap zette. Voorzichtig stapte hij het pakhuis binnen, zijn zaklamp werpend op stoffige muren en vergeten rotzooi. De lucht was zwaar met een muffe, vergaande geur. Hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen en elke stap klonk als een echo door de verlaten ruimte. Plots, achter een verroeste metalen deur, ontdekte hij een verborgen ruimte.
Terwijl hij zijn zaklamp over de ruimte scheen, vielen zijn ogen op een oude, verschoven kist. Met een haak en koord opende hij deze en wat hij vond was zowel gruwelijk als onthullend: een bundel persoonlijke voorwerpen, kleren en het dagboek van Marieke. Haar laatste woorden waren geschreven met trillende hand en doordrenkt van angst: “Hij komt voor me, hij weet alles.”
Pieter leunde achterover, de waarheid eindelijk bovengekomen als een monster uit de diepte. Het oude litteken had bloed geproefd en straalde zijn pijn uit door de jaren. Marieke was een slachtoffer van Van Vliet’s duistere honger naar controle en macht. Haar moeder zou eindelijk weten wat er met haar dochter was gebeurd.
Toen Pieter dat oude, donkere pakhuis verliet, voelde hij niet alleen de kou van de nacht, maar ook een sprankje rechtvaardigheid opwarmen in zijn oude hart. De zaak was eindelijk opgelost en de schaduw van het verleden kon eindelijk rusten, net zoals Pieter zelf hoopte te doen.