Het was een kille ochtend in januari toen Sophie voor de eerste keer een brief ontving. Het was een dag zoals alle anderen, maar deze brief zou haar leven voorgoed veranderen. De envelop was eenvoudig, zonder stempel of terugzendadres, en in een nette handschrift stond enkel haar naam. Bij het openen voelde ze een rilling over haar rug glijden, als een voorbode van wat zou komen.
“Ik weet waar je was gisterenavond,” stond er geschreven. “Die blauwe jas staat je goed. Hoe is de cappuccino bij Café Verona?”
Sophie’s handen begonnen te trillen. Ze was inderdaad de vorige avond in die blauwe jas naar Café Verona geweest. Hoe kon iemand dat weten? Ze keek om zich heen, de muren van haar kleine appartement kwamen plotseling op haar af. Ze voelde zich bekeken, in de gaten gehouden. Maar door wie?
De dagen verstreken en elke ochtend vond Sophie een nieuwe brief op haar deurmat. De toon van de brieven werd steeds onheilspellender. “Je hebt een mooie lach,” stond er op een koude woensdagochtend. “Het was leuk om je te zien glimlachen naar de caissière in de supermarkt.”
Haar wanhoop groeide met elke brief die ze ontving. Sophie begon haar routines aan te passen; ze veranderde van route naar haar werk, kocht nieuwe kleren, at in verschillende cafés. Maar het maakte niet uit. De brieven kwamen nog steeds, nauwkeuriger en eng nauwgezet in het volgen van haar dagelijkse leven.
Toen ging de toon van de brieven over van observatie naar bedreiging. “Je moet voorzichtig zijn met waar je je sleutels laat,” las ze op een ochtend, haar hart bonkend in haar borst. “De volgende keer dat je ze verliest, weet ik misschien precies waar je ze hebt gelaten.”
In paniek ging Sophie naar de politie. Ze toonden weinig medeleven, misschien iets te vaak geconfronteerd met dit soort gevallen. “We zullen ons best doen,” zeiden ze, maar hun woorden voelden hol en betekenisloos. De angst greep haar elke keer dat ze naar buiten ging. Elk geluid leek verdacht, elke schaduw een mogelijke bedreiging.
Op een stormachtige nacht, toen de wind huilde en regen tegen de ramen kletterde, ging de deurbel. Sophie aarzelde, angstige gedachten raasden door haar hoofd. Uiteindelijk, haar angst overwinnend, opende ze de deur op een kier en keek naar buiten. Er was niemand te zien, alleen de vage contouren van bomen in de verte, hun takken zwiepend in de wind.
Ze wilde de deur weer sluiten, toen een koude rilling haar dwong naar beneden te kijken. Op de drempel lag een nieuwe envelop, kletsnat van de regen. Ze pakte hem op met trillende handen en opende hem voorzichtig.
“Don’t look behind you. TURN AROUND.” De woorden leken in haar hersenen te schreeuwen. Sophie draaide zich met een ruk om, het hart bonzend in haar keel.
Aan de andere kant van de kamer, door het slaapkamerraam, zag ze een flits van beweging. Was het haar verbeelding? Nee, ze was zeker van wat ze gezien had. Een schaduw die snel verdween. Adrenaline gierde door haar lichaam; ze rende naar het raam en staarde de donkere nacht in, zoekend naar elk teken van de indringer. Maar er was niets, alleen haar weerspiegeling in het glas, bleek en verschrikt.
Ze sloot alle deuren en ramen, de lichten aan in elke kamer. Voor het eerst sinds de brieven waren begonnen, besloot ze iemand te bellen voor hulp. Haar vriendin Emma kwam meteen toen ze de wanhoop in Sophie’s stem hoorde.
Samen plozen ze de brieven door, op zoek naar aanwijzingen. “Hij moet je goed kennen,” zei Emma langzaam. “Of hij volgt je echt overal. Dit is niet normaal. We moeten een detective inschakelen, iemand die hierin gespecialiseerd is.”
De volgende dagen waren gevuld met gesprekken met onderzoekers en het implementeren van veiligheidsmaatregelen in haar huis. Maar de angst sloop nog steeds door elk moment van haar dagelijkse leven. Ze kon zich niet concentreren op haar werk, sliep slecht, en haar sociale leven werd een schaduw van wat het ooit was.
Op een dag, toen de zon langzaam onderging en een warme oranje gloed door haar gordijnen viel, vond Sophie de laatste brief. “Dit is het einde,” stond er. “Ik kom je halen.”
Ze voelde de kamer draaien. Dit kon niet het einde zijn. Ze moest iets doen. Ze belde onmiddellijk de politie, haar woorden haastig en gevuld met paniek. De agenten beloofden snel ter plaatse te zijn.
Ze wachtte, elke seconde leek een eeuwigheid. Toen hoorde ze het geluid van voetstappen buiten haar voordeur. Ze verstijfde, ogen wijd open in afwachting van wat zou komen.
De deur kraakte open en in plaats van de angstaanjagende figuur die ze verwachtte, stormden agenten haar huis binnen. De opluchting was overweldigend, maar kort. “We hebben een verdachte gearresteerd,” zei één van de agenten, “maar je moet hem identificeren.”
In de achterbank van de politiewagen zat een man die ze vaag herkende. Het was de stille klant die altijd op hetzelfde moment als zij in Café Verona zat, die soms naast haar stond bij de supermarkt. Ze had nooit gedacht dat hij naar haar glimlachte om deze redenen.
“Is dit hem?” vroeg de agent zachtjes.
Sophie knikte langzaam, de realiteit van de situatie sijpelend in elk deel van haar wezen. Ze was vrij. Voor nu.
Maar ergens diep van binnen bleef een schaduw van angst hangen, een herinnering aan de tijd dat elke brief een stap dichterbij bracht naar het ondenkbare. Een herinnering die haar altijd op haar hoede zou houden, wetend dat er altijd iemand kan zijn die vanuit de duisternis toekijkt.