Wanneer de zon begon te zakken, bekroop een huiveringwekkende stilte de straten van de stad. Commissaris Roy de Vries keek uit over het indrukwekkende uitzicht vanuit zijn kantoor op het politiebureau. Zijn blik dwaalde over de skyline, maar zijn gedachten zaten vastgebonden aan de gruwelijke moorden die de stad teisterden. De kranten hadden de dader al een bijnaam gegeven: De Online Moordenaar.
Deze seriemoordenaar koos zijn slachtoffers met een precisie die beangstigend was. Elke dode werd zorgvuldig uitgekozen op basis van hun online profiel. Het leek een macaber spel van digitale evaluatie, waarbij de moordenaar volgers, likes en gedeelde content bestudeerde om zijn volgende slachtoffer te bepalen. De slachtoffers hadden geen connectie met elkaar, behalve hun digitale levenslijn die ze hadden blootgesteld aan de wereld.
Roy de Vries was een veteraan van vele jaren. Hij had meer dan zijn deel van de gruwelen gezien, maar deze zaak sneed dieper door zijn huid dan alle anderen. Het leek alsof hij iedere dag een stap achter de moordenaar aanliep, nooit dichtbij genoeg om hem te grijpen. Iedere nieuwe moord was een slag in zijn gezicht, een herinnering aan zijn falen.
Het scherm van zijn computer lichtte op. Een nieuwe melding. Zijn hart sloeg een tel over terwijl hij de mail opende. Het was een bericht van hun beste forensisch analist, Mara. Ze had de online activiteit van het meest recente slachtoffer doorgeploegd en ontdekte een patroon.
“Roy,” begon het bericht, “ik denk dat ik iets heb gevonden. De moordenaar lijkt een voorkeur te hebben voor mensen die deelnemen aan online forums over ethiek en moraal. Hij reageert op posts die over goed en kwaad gaan, vaak onder verschillende pseudoniemen. Misschien vindt hij het prettig om met mensen te spelen die een sterk ontwikkeld idee van moraliteit hebben.”
Roy liet de woorden bezinken. Goed en kwaad. Zijn gedachten gingen naar de honderden posts en gedeelde artikelen van de afgelopen weken. De moordenaar bespotte hen en droeg hen voor aan een soort perverse morele test, eentje die ze nooit konden halen.
Hij greep naar zijn telefoon en belde Mara. Ze nam onmiddellijk op. “Mara, we moeten zijn posts traceren. We moeten elk pseudoniem dat je kunt vinden onderzoeken en cross-referenties maken met de lijst van mensen die op deze forums actief zijn.”
“Begrepen, Roy,” antwoordde ze. Haar stem klonk vastberaden.
De klok tikte langzaam voort terwijl Roy en zijn team zich door een eindeloze stroom van gegevens worstelden. Dagen leken voorbij te kruipen zonder echte doorbraken, maar elke kleine aanwijzing, elke minuscule ontdekking bracht hen dichterbij. De spanning was voelbaar in de lucht, steeds zwaarder op hun schouders drukkend.
En toen, net toen de hoop op een oplossing dreigde te vervagen, vond Mara iets. “Roy, ik heb hem! Ik heb zijn echte profiel gevonden. Hij heeft een anonieme blog waarin hij zijn filosofieën uiteenzet. En hij heeft een aankondiging geplaatst.”
De woorden op het scherm brandden in Roy’s ogen. “Het volgende slachtoffer zal het ultieme bewijs leveren: mensen begrijpen het verschil tussen goed en kwaad niet meer.”
“Mara,” zei hij met een vastberadenheid die hij in jaren niet gevoeld had, “zet alles in beweging. We moeten hem vinden voordat hij opnieuw toeslaat.”
De race tegen de klok begon. Met elke seconde die voorbij tikte, groeide de dreiging. Het was alsof ze tegen een schaduw vochten, een entiteit die zich voedde met het donkerste deel van de mensheid.
Maar op het laatste moment, net toen de wanhoop haar hoogtepunt bereikte, leidde een enkel internetprotocoladres hen naar een afgelegen woning aan de rand van de stad. Roy leidde het team dat het huis binnenstormde, wapens in de aanslag en adrenalinespiegels gevaarlijk hoog.
Daar, in het zwakke licht van een kelder vol met computerschermen en dossiermappen, stond de man die hun nachtmerries had gevoed. De Online Moordenaar keek op, een vreemde glimlach op zijn gezicht. “Jullie zijn eindelijk gekomen,” zei hij. “Welkom in mijn theater van morele zuiverheid.”
Roy stapte naar voren, zijn ogen flikkerend van woede en opluchting. “Voor jouw theater gaan de gordijnen nu voorgoed dicht.”
De arrestatie verliep snel, maar de nasmaak van het gevaar bleef. De stad mocht dan bevrijd zijn van een monster, maar de digitale wereld waar hij zich had verscholen liet zien dat het kwaad een nieuwe vorm had aangenomen, eentje die met elke klik dichter op onze huid kwam.