Inspecteur Dirk Assen zat diep in gedachten verzonken aan zijn bureau, omringd door stapels dossiers en krantenartikelen. Hij had tientallen boeven opgepakt in zijn carrière, maar deze zaak was anders. De recent ontdekte serie moorden in de stad had de gemeenschap in een wurggreep. Iedere week werd er een bedrijfige burger gevonden, levenloos en met een sinistere boodschap achtergelaten op hun voorhoofd: een perfect gevormde gipsen handafdruk.
Het was net een scéne uit een Alfred Hitchcock film. Niets klopte. Er was geen patroon in de slachtoffers; alleen de methodiek van de moordenaar was consistent. Dirk voelde een koude rilling over zijn rug lopen. Hij moest hulp van buitenaf zien te vinden, iemand die de criminele psyche beter begreep dan wie ook in zijn eenheid.
Die avond volgde hij een intuïtie die door zijn collega’s als waanzin werd bestempeld. Hij reed naar de andere kant van de stad, naar een bescheiden herenhuis dat schuilging tussen oude, knorrige bomen. Hier woonde Marco De Vries, een voormalige meestercrimineel die voor verschillende delicten veroordeeld was, maar wegens goed gedrag vroegtijdig was vrijgelaten. Marco zat nu in zijn tuin, laconiek sigarenrook in de lucht blazend.
“Dirk Assen, inspecteur,” begon Dirk, terwijl hij ongemakkelijk zijn insigne toonde.
Marco glimlachte venijnig. “Dirk, Dirk… Wat brengt je naar het hol van de leeuw? Ik ben ervan overtuigd dat ik geen overtredingen heb begaan die hierom verzoeken.”
“Een moordenaar zet de stad in brand met angst,” antwoordde Dirk kortaf. “Ik denk dat jij een inside man bent die me kan helpen dit raadsel op te lossen.”
Marco nam een flinke trek van zijn sigaar, liet de rook langzaam ontsnappen en bestudeerde Dirk grondig. “Wat krijg ik ervoor terug?”
Een lang stilzwijgen volgde voordat Dirk antwoordde. “Je vrijheid. Wees mijn informant, werk met mij samen, en ik zorg ervoor dat je nooit meer binnen de muren van een gevangenis belandt.”
Marco stemde in, al was het niet met volledige overgave. Samen gingen ze aan de slag, hoewel ze occulte sporen moesten ontwarren die hen naar de donkerste hoeken van de samenleving zouden leiden.
Het was een vreemde, onrustige relatie die ze ontwikkelden, zoals Sherlock Holmes en zijn Professor Moriarty, maar het werkte. Marco kende de plekken in de stad die Dirk niet eens durfde te betreden en wist welke vragen te stellen om gezochte informatie los te weken. Ze ontdekten een complexer complot dan ze hadden ingeschat, één waarbij de slachtoffers met opzet werden gekozen vanwege hun verschillende maatschappelijke rollen.
“Het is een teken,” mompelde Marco terwijl hij het laatste slachtoffer bekeek. “Een signatuur. Iemand probeert een boodschap over te brengen, of een soort rechtvaardiging te vinden voor zijn daden.”
Dirk keek naar het lichaam, de gipsen handafdruk die nagenoeg op een kunstwerk leek. “Maar welke boodschap?”
Langzaam maar zeker leidde hun spoor naar een verlaten loods net buiten de stad, waar een eenzame beeldhouwer werkte, een man genaamd Hans Borst, die ooit hoog aangeschreven stond maar door de kunstwereld werd afgewezen wegens zijn controversiële visies. Hans zag zichzelf als een bestraffer van de zonden van de maatschappij, zijn gipsen handen waren een markering van een ‘hergeboorte’ door vernietiging.
Het duurde niet lang voordat Dirk en Marco Hans wisten te vinden en op heterdaad te betrappen. Hans was bezig een nieuw werk te maken, zijn ogen vol waanzin terwijl hij zijn verhaal begon te spuien. Het lijkt eindeloos, een tirade over het afwezigheid van moraliteit en de noodzaak om mensen ‘wakker te schudden’.
Toen Hans gearresteerd werd, keek Dirk naar Marco. “Je hebt je belofte nagekomen; ik beloof de mijne na te komen.”
Marco glimlachte kil. “Ik ben benieuwd hoe snel iemand van mijn kaliber weer in je leven zal komen, Dirk.”
Terwijl Dirk Marco zag wegwandelen, besefte hij dat deze samenwerking een diepe indruk op hem had gemaakt. Hij had geleerd dat de wereld nooit simpel zwart-wit was en dat soms het grootse kwaad bestreden moet worden met een donkere geest die het van binnenuit begrijpt.