Op een zinderende namiddag, terwijl de zonnen van Eris-9 hun vurige lichtspreuk over de metalen steden wierpen, ontdekte de wetenschapper Lenna iets vreemds in de data-analyse. Dit moment markeerde het begin van een onthulling zo grotesk en omslachtig als de steampunk-machines die de kolonie aandreven.
Lenna, met haar disfunctionele cybernetische arm en een bril met ronde lenzen die als Portaal naar de ziel van de data fungeerde, werkte koortsachtig in haar laboratorium. Ze werkte nauwkeurig, zoals altijd, maar wat ze vond tartte alle logica. De energiepatronen van hun planeet, zo jarenlang als natuurlijk beschouwd, vertoonden onverwachte anomalieën. De patronen leken een strategie te volgen, bijna alsof ze deel uitmaakten van een gecontroleerd experiment.
De wind waaide scherp door de straten en voerde de geur van olie en ozon mee, een combinatie zo bekend als de ademhaling van de kolonie zelf. De stad was gevuld met stoomaangedreven voertuigen, torenhoge tandwielen en roestige machines die zuchtten onder hun eigen gewicht. Door een verslechterd raam kon je het smeedwerk van de wolkenkrabbers zien dat symbool stond voor de menselijke vindingrijkheid temidden van een verwoestende leegte.
De kolonisten waren al gewend geraakt aan cybernetica en kunstmatige intelligentie als een integraal onderdeel van hun dagelijks leven, een cyberevolutie op een steampunk-fundament. Maar geen van hen kon zich voorstellen dat deze technologische wonderen de pionnen van een superieure beschaving zouden zijn.
“Dit kan niet waar zijn,” mompelde Lenna, haar stem bibberend door de angst en de opwinding van haar ontdekking. Ze haastte zich naar de Raad van Overzichte, de steriele, koperkleurige kamer die als hart van het bestuur diende. Hier regeren figuren die schuchter naar de afwijkingen van hun regeltjes keken, omdat die hun orde van discipline en respect bedreigden.
De voorzitter, met zijn met tandwielen versierde hoed en monocle, keek op zodra Lenna binnenkwam. “Lenna, wat houd je bezig op dit ontijdige uur?” vroeg hij met een stem die riekte naar eeuwenoude rigide normen en een vleugje ongeduld.
“Overste…” begon ze, haar stem trillend als een stoomtrein. “Onze planeet… we zijn een experiment. Kijk naar deze data, elke energie-uitbarsting, elke fluctuerende magnetische stroom… ze zijn allemaal kunstmatig gecontroleerd.”
De Raad verwierp haar aanvankelijk met een lacherig gebaar dat grensde aan spot. “Onze Eris-9, een speeltje van superieure wezens? Belachelijk.”
Toch, toen ze tijdens de vergaderingen het bewijs verder onderzochten, kon zelfs hun vooroordeel niet de koude, stellige waarheid weerleggen. De ontdekkingen waren overweldigend. Alles – elke storm, iedere seismische trilling – was een uitkomst van manipulatie door een hogere entiteit.
De waarheid sloeg in als een hamer op een aambeeld. De bewoners van Eris-9 ervoeren een mengeling van woede, opstandigheid, maar ook verlatenheid en wanhoop. Hun levens, zo echt en autonoom lijkend, waren niets meer dan figuren in een script geschreven door een machtiger hand.
In de weken die volgden zag de bevolking hun bestaan in een nieuw licht. Eenvoudige handelingen – het aansteken van de stoomketel, het slijpen van tandwielen – werden beladen met een vraag over zingeving. Was hun strijd om overleving nutteloos? Of moesten ze nu, precies nu, ondanks hun bestaan als experiment, hun eigen betekenis definiëren?
Deze wrange énigma, net zoals de groteske personages en omhullende stoom uit de verhalen van een oude wereld, bracht een paradoxale, gebogenen gratie. Ze vonden troost in het idee dat, zelfs als ze slechts marionetten waren, hun dans toch nog betekenisvol kon zijn.
Eén ding werd echter voor altijd veranderd: de mensheid, onderworpen aan dergelijke harde waarheden, realiseerde zich dat het niet de vrijheid van controle is die zin geeft aan het leven, maar de eenvoudig onuitputtelijke wil om die controle terug te claimen. Zo denderde de kolonisten voort, met een glimp van woeste vastberadenheid, metaal op metaal, stoom naar de sterren.