Het ruimteschip “Odyssey” zweefde moeiteloos door het uitgestrekte universum, net als een schip dat in het midden van een oneindige oceaan vaart. De bemanning, bestaande uit wetenschappers, ingenieurs en verkenners, was op zoek naar nieuwe horizonnen, nieuwe werelden om te ontdekken. De meest recente coördinaten hadden hen geleid naar een planeet die geïdentificeerd was als Solaris, een wereld die in een verre baan rond een ster draait. Wat de bemanning vond, was verre van wat ze zich hadden voorgesteld.
Bij de nadering van de planeet viel de bemanning van de Odyssey iets merkwaardigs op. Hoewel de technologieën van hun schip futuristisch en hypermodern waren, leek de planeet Solaris een levend reliek uit het Victoriaanse tijdperk. Rookpluimen van kolengestookte fabrieken stegen op in een lucht die anders helder en blauw was. Door een telescoop bekeken, konden ze mechanische zeppelins zien die over de steden dreven en de straten onder hen bevolkt door elegant geklede dames en heren, sommigen met vreemde cybernetische implantaten.
De kapitein, een man van middelbare leeftijd genaamd Elias Waverly, riep de bemanning bijeen. “Dames en heren, wat we hier zien is niets minder dan een wonder. Een planeet bewoond door een maatschappij die zowel onze historische Victoriaanse tijd als een futuristische steampunk-esthetiek weerspiegelt. We moeten voorzichtig zijn, maar dit is een ontdekking die onze namen voor altijd in de boeken der galactische geschiedenis zal schrijven.”
De beslissing werd genomen, en een klein team verkenners werd naar de oppervlakte van Solaris gestuurd. Onder hen was Dr. Amelia Fairfax, een doorgewinterde antropologe met een voorliefde voor alles wat historisch en mechanisch was, en Commander Viktor Hayes, een bekwame strateeg en meester-tacticus.
Het landingsvaartuig zette hen voorzichtig af in wat leek op een drukke marktplaats. De mensen leken hun komst nauwelijks te merken, alsof het zien van een vreemd schip dat uit de lucht kwam, hen niet verbaasde. Machines, aangedreven door stoom en soms zelfs door wat leek op primitieve cybernetica, ratelden en piepten overal om hen heen. De geur van smeerolie en kolen hing zwaar in de lucht.
“Dit is ongelooflijk,” fluisterde Amelia terwijl ze om zich heen keek. “Het is alsof we in een tijdmachine zijn gestapt, behalve dat deze tijdlijn een eigen unieke evolutie heeft ondergaan.”
Viktor knikte instemmend en hield zijn hand op het gevest van zijn laserpistool, altijd voorbereid op het onverwachte. Hun korte verkenningstocht bracht hen al snel naar het hart van de stad, waar ze een massief paleis vonden, omgeven door geschutstoren en glimmende bronzen standbeelden van wat ongetwijfeld de leiders van deze vreemde wereld waren.
Ze werden opgewacht door een figuur die eruitzag alsof hij rechtstreeks uit een geschiedenisboek was gestapt, maar met een oog dat glom met een rode gloed en een metalen arm die mechanisch klikte bij elke beweging. Deze figuur, die zichzelf introduceerde als Lord Reginald Thorne, nodigde hen uit voor een audiëntie met de heerser van Solaris.
Binnen het paleis vertelde Thorne hen over de geschiedenis van hun wereld. Een planetaire ramp had geleid tot een verschuiving in de tijd en technologie. Diegene met voldoende middelen en kennis hadden machinerieën uitgevonden die tegenwoordig hun samenleving bestuurden. Naast de eenvoud van het Victoriaanse leven, had de planeet zich ook aan een nieuwe vorm van cybernetica toegewijd, waardoor hun wereld een unieke symfonie van stoom en staal was geworden.
“Jullie technologie is gevorderd, dat moge duidelijk zijn,” sprak Thorne met een zekere bewondering. “Maar onze manier van leven, onze toewijding aan de mechaniek, dat is wat ons overleefbaar heeft gemaakt in dit onmetelijke universum.”
Wat begon als een simpele verkenningstocht, groeide uit tot een diplomatieke missie. De bemanning van de Odyssey realiseerde zich dat Solaris een schat aan kennis en cultuur bezat die onschatbaar was voor de rest van het universum. Een uitwisseling van technologieën en ideeën kon beide werelden verrijken.
Echter, niet alles op Solaris was zo idyllisch als het leek. De schaduwen van het paleis verbergen geheime agenda’s en opstanden die broeien onder de oppervlakte. Vriendschappen zouden op de proef worden gesteld, allianties gevormd en verraden. Niemand was veilig in het spel om macht, niet de bemanning van de Odyssey en zeker niet de inwoners van Solaris.
In een wereld waar stoomkracht en cybernetica harmonieus samenvloeiden, werd één ding duidelijk: macht had een prijs, een die zowel in bloed als in olie werd betaald. En zo begon het spel van heersers en veroveraars, waarin alleen de meest scherpzinnige en meedogenloze ware overlevende kunnen zijn.