In een steegje van een regenachtig en neongekleurd district van de stad, ver verwijderd van de glimmende wolkenkrabbers die de skyline overheersten, stond het verouderde laboratorium van Dr. Eliza Vermont. Het laboratorium was een mengeling van ouderwetse buizencomputers en geavanceerde, futuristische technologie. Hier werkte Eliza aan wat zij hoopte haar magnum opus te kunnen noemen: een apparaat dat gedachten direct kon projecteren.
Het idee was spectaculair: stel je voor dat je je gedachten kon delen zonder woorden, zonder de slingerende kronkelweg van verbale communicatie. De technologieknooppunten die haar stad bevolkten, boden een wereld van cybernetische vooruitgang, maar projectie van gedachten was iets nieuws, iets wonderlijks.
Ze had nachten doorgewerkt in de hoop de laatste stappen te perfectioneren, elk detail in lijn brengend met haar visie. Uiteindelijk was het moment daar. Ze schuifelde naar de console en draaide langzaam aan een knooppunt. “Het zou moeten werken,” fluisterde ze tegen niemand in het bijzonder, terwijl ze een simpele hoofdband met elektroden op haar slaap plaatste.
Een wirwar van gekleurde lichten flikkerde en dan, zonder waarschuwing, verscheen een levendige projectie in de lucht voor haar. Eerst slechts wazige vormen die zich algauw kristalhelder vormden tot een scène uit haar kindertijd: een zonnige dag aan het meer, haar vader die haar op zijn schouders droeg.
De euforie van haar succes was kortstondig. Terwijl de beelden langs haar zicht dansten, doemde een ongemakkelijk besef op. Wat zou er gebeuren als deze technologie in verkeerde handen viel? Ze had het technisch vermogen tot haar beschikking om menselijke gedachten openbaar te maken, maar met grote macht kwam ook grote verantwoordelijkheid (WITH GREAT POWER COMES GREAT RESPONSIBILITY).
Ze liet zich in een oude leunstoel zakken, haar gedachten een wirwar van ethische overwegingen. In een wereld gedomineerd door bedrijven die alles wouden commercialiseren, van de intiemste emoties tot de diepste geheimen, zou haar uitvinding onvoorstelbare mogelijkheden bieden voor uitbuiting.
Eliza spiegelde zich aan herinneringen aan haar moeder, een vrouw die haar altijd heeft geleerd om het juiste te doen, zelfs als het moeilijk was. Maar er was ook een intens verlangen in haar om haar jarenlange werk niet te vergooien. Dit dilemma tussen ethiek en ego tartte simpelweg elke grens in haar geest.
Ze besloot enkele collega-wetenschappers te raadplegen, oude vrienden die hun weg hadden gevonden in deze door technologie gedreven maatschappij. Een nachtelijke bijeenkomst in het donkere achterkamertje van een antiek café bracht allerlei advies en meningen met zich mee. Sommige vrienden drongen er op aan om de code te vernietigen, terwijl anderen de potentiële voordelen zagen: genezing van mentale ziekten, verbetering van onderwijs, en nog zoveel meer.
Maar binnen Eliza’s hart begon iets te verschuiven, een desillusie van wat haar creatie zou kunnen aanrichten in de verkeerde handen. Na een lange, stille terugtocht naar haar laboratorium, wist ze wat haar te doen stond. Ze reikte naar haar console, typte de destructiecode in, en met een diep zucht drukte ze op ‘Enter’.
Het projectiescherm voor haar dimde langzaam en sloot af, het bewijs van jaren harde werk, verdwenen. Ze haalde diep adem en vocht tegen de tranen die in haar ogen opwelden. Dit was het juiste om te doen, een beslissing gedreven door de menselijke kant van wetenschap, niet door de verleiding van roem of fortuin.
De stad om haar heen bleef haar ongevoelig dezelfde indruk geven, een cyberpunk wereld van lichten en schaduwen waarin ethische keuzes even vergankelijk waren als de regen die nu weer buiten begon te vallen. Maar Eliza wist hoeveel kracht er in stond om in stilte op de juiste manier te handelen, zelfs als niemand ooit zou weten wat ze had geofferd.
Ze veegde haar tranen weg, zich voorbereidend op de dag dat ze haar kennis weer zou gebruiken, hopelijk voor een meer menslievende ontdekking. Voor nu, echter, was ze tevreden met het besef dat ze zichzelf trouw was gebleven in een wereld die vaak vergat wat echt belangrijk was. Ze trok haar jas aan en stapte de regenachtige straat op, een nieuwe dag tegemoet, met een geweten schoon als het onweer dat boven haar daverde.