Een trilling bracht Lotte’s hand naar haar tas. Met een gehaaste beweging haalde ze haar telefoon eruit en keek vluchtig op het scherm. “Onbekend nummer,” mompelde ze. Ze aarzelde even, maar drukte toen toch op het groene hoorntje.
“Hallo?”
Aan de andere kant van de lijn klonk een diepe, ietwat verwarde stem. “Hallo, ik heb per ongeluk dit nummer gebeld, geloof ik.”
Lotte glimlachte. “Dat kan iedereen overkomen. Wie probeert u te bereiken?”
“Ik wilde mijn zus bellen om haar te feliciteren met haar verjaardag, maar blijkbaar heeft mijn telefoon een andere kant op gegrepen,” grinnikte de man.
Er viel een korte stilte, waarin beide partijen zich realiseerden hoe willekeurig en tegelijkertijd intrigerend deze ontmoeting was. “Nou, gefeliciteerd met uw zus dan,” antwoordde Lotte met een glimlach in haar stem.
“Bedankt,” antwoordde de man. “Mijn naam is Jasper, trouwens.”
“Lotte,” stelde zij voor. “Aangenaam, hoewel op een wat ongewone manier.”
Zij lachten samen om de toevalligheid van het moment, en voor ze het wisten hadden ze een half uur gepraat. Over hun dag, hun werk, hun favoriete boeken. Het vlotte gesprek leek een onderliggende harmonie te verklappen, alsof ze delen van een melodie waren die nu eindelijk bij elkaar kwamen.
“Het lijkt me leuk om dit gesprek voort te zetten,” zei Jasper aarzelend. “Misschien onder betere omstandigheden?”
Lotte knikte, hoewel hij dat niet kon zien. “Dat lijkt me heel leuk, Jasper.”
Ze spraken af om elkaar die zaterdag in een knus café in het centrum te ontmoeten. Lottes hart ging sneller tekeer toen de zaterdag aanbrak. Zou dit gewoon een vriendelijke kennismaking zijn? Of was het een voorbode van iets diepers?
Bij het café aangekomen, herkende ze Jasper meteen door hun spontane lachuitbarsting bij het zien van elkaar. Samen genoten ze van koffie en lange gesprekken. Ze spraken over hun jeugd, hun dromen en alles wat daartussen lag.
De dagen veranderden in weken, en ze spraken vaker af. Lotte voelde hoe haar hart zich voorzichtig opende voor Jasper. Ondertussen probeerde ze haar gevoelens in toom te houden, twijfelend over de toevalligheid van hun ontmoeting.
“Hoe groot is de kans dat we elkaar op deze manier zouden ontmoeten?” vroeg ze Jasper op een avond, terwijl ze samen onder de sterrenhemel wandelden.
“Misschien had het zo moeten zijn,” antwoordde hij simpel. “Misschien was het destiny calling.”
Lotte glimlachte bij het horen van zijn woorden. Het was niet zomaar een foutieve oproep geweest. Voor hen beiden voelde het als een kus van het lot, een toevallige ontmoeting die hen beiden naar iets diepers en betekenisvollers bracht.
Zij kozen ervoor het lot een handje te helpen, elkaar steeds beter te leren kennen en dieper in elkaars leven te duiken. En hoewel de weg vol verrassingen en uitdagingen zat, voelden ze beiden dat ze door die ene verwarde telefoonoproep een kans van de hemel hadden gekregen, eentje waar ze met volle teugen van genoten.
Hun verhaal werd er een van liefde en avontuur, waarbij elke nieuwe dag een bevestiging was van de waarde van spontane ontmoetingen en de kracht van bestemming.