Het was een zomervakantie zoals geen ander. De zon brandde fel boven de Toscaanse heuvels en liet een gouden gloed stralen over de velden vol met zonnebloemen. De familie Vermeer had besloten om een ouderwetse gezinsvakantie te houden, weg van de drukte van Amsterdam en de hectiek van het dagelijks leven. Vader Jan, moeder Marijke, en hun twee kinderen, Anna en Bas, hadden hun intrek genomen in een idyllisch landhuis dat verscholen lag in het midden van een wijngaard.
Het huis was oud en vervallen, met scheefgezakte dakpannen en houten luiken die half los hingen. Maar er schuilde een zekere charme in die aftakeling, een soort melancholie die het romantische karakter van de plek alleen maar versterkte. Alsof het huis, net als zij, even wilde ontsnappen aan de tijd.
Op een avond stonden Anna en Bas bij de rand van de wijngaard, met hun blote voeten in het gras, toen ze je tegenkwam. Haar naam was Isabella, en ze was de dochter van de lokale wijnmagnaat. Ze had een zeldzame schoonheid die je wel vaker tegenkomt in Italiaanse dorpen: donkere lokken, glanzende ogen en een glimlach die een kamer kon verlichten. Ze kwam naar hen toe met een mand vol druiven, geplukt uit de wijngaard van haar vader.
Ze raakten aan de praat en voordat ze het wisten, nam Isabella hen mee naar een afgelegen hoek van de wijngaard, waar de lucht zwaar was van de geur van rijpe druiven en de sfeer geladen met een stille spanning die hen beiden onrustig maakte. Terwijl de avond viel en de nachtelijke sterrenhemel verscheen, merkten Anna en Bas iets vreemds op. Het was alsof de tijd stilstond telkens wanneer Isabella in hun bijzijn was.
Op een avond toen de lucht paars kleurde en de cicaden hun avondlied zongen, fluisterde Isabella iets in Anna’s oor. “True love is like ghosts, which everyone talks about and few have seen.” Anna glimlachte zwakjes. De woorden klonken ouderwetser dan je zou verwachten van een meisje van zeventien, maar juist daarom had Anna ze onthouden.
Elke dag bracht nieuwe avonturen, en de kinderen ontdekten niet alleen de geheimen van de wijngaard, maar ook die van hun eigen hart. Anna voelde een soort verbondenheid die ze niet eerder kende. Haar ontmoetingen met Isabella werden steeds intenser en intiemer, en Bas, meestal zo koel en nonchalant, werd zich plotseling bewust van zijn eigen gevoelens.
Op een avond nam Isabella hen mee naar een verlaten stukje land, waar een oude, vervallen kapel stond. De muren waren bedekt met mos en klimop, en er waren tekenen van verval en verwaarlozing. Het was hier, in deze verlaten heiligdom, dat Anna en Isabella elkaar diep in de ogen keken en voor het eerst hun liefde verklaarden. Bas, die zichzelf altijd beschouwde als buitenstaander in liefdeszaken, keek van een afstand toe, een mengeling van jaloezie en bewondering voelend.
De zomer vloog voorbij en de dagen werden korter. De familie Vermeer moest zich voorbereiden op hun terugreis naar Nederland. Op de laatste avond voordat ze vertrokken, stond Anna bij de rand van de wijngaard en keek naar de sterren, terwijl Isabella naast haar stond. In een moment van pure kwetsbaarheid en waarheid, deelde Anna een kus met Isabella, een belofte van eeuwige liefde, ondanks de afstand die hen binnenkort zou scheiden.
De volgende ochtend vertrok de familie Vermeer, het landhuis achterlatend met al zijn onvergetelijke herinneringen en geheime ontmoetingen. Terwijl ze langs de wijngaarden reden, zag Anna Isabella van een afstand staan, zwaaiend met trage bewegingen, alsof elk afscheid een eeuwigheid duurde.
Terwijl de zomervakantie eindigde, besefte Anna dat ware liefde niet beperkt is door tijd en ruimte. Het is tijdloos, zoals de zon die ondergaat en altijd weer opkomt. En hoewel ze haar zomerromance met Isabella misschien nooit volledig zou begrijpen, wist ze één ding zeker: in dat oude, vervallen landhuis tussen de Toscaanse heuvels, had ze de ware betekenis van liefde ontdekt.
En daar, in de schaduw van de zon, bloeide een liefde die voor altijd in haar herinneringen gebeiteld zou blijven, een baken van licht in de donkere nachten van haar jeugd.