Het verwaaide herfstblad dwarrelde traag neer op het terras van het kleine café aan de grachten, waar Emma nerveus op haar horloge keek. Haar eerste blind date. Ze voelde hoe haar maag zich samenkneep en haar handen trilden. Van haar vriendinnen had ze slechts een vage omschrijving gekregen van de man die elk moment zou verschijnen: “Hij is interessant,” hadden ze gezegd, met een geheimzinnige glimlach.
Daadwerkelijk, toen Martijn binnenkwam, was hij moeilijk te missen. Zijn nonchalant loshangende haar en een korte, ongetemde baard gaven hem een wilde uitstraling, als een man omringd door de ruwe schoonheid van de natuur. Hij liep recht op haar af en kondigde zijn aanwezigheid aan met een glimlach die zowel oprecht als speels was.
Ze wisselden beleefdheden uit, hun stemmen een stille, ongemakkelijke dans. De eerste minuten verliepen stroef, als een oude machine die weer op gang moest komen. Maar naarmate de tijd vorderde, vloeide het gesprek als vanzelf, alsof ze oude bekenden waren die elkaar na jaren weer ontmoetten. Ze praatten over boeken, films, de schoonheid van herfstbladeren die van kleur veranderen. Er was een oprechte aandacht in hun stemmen, een onderlinge verbinding die sterker werd met elk woord.
Onder de koepel van sterrenhemel die hun ontmoeting omhulde, verklapte Martijn zijn liefde voor sterrenkijken. “Een sterrenhemel is net een verhaal van Jan Wolkers,” zei hij. “Vol levendige details en verborgen betekenissen, net zoals ‘Turks Fruit’.” Emma lachte om zijn vergelijking, maar ze voelde een warme herkenning, alsof er een draad in hun zielen werd gespannen.
De avond eindigde met een voorzichtige omhelzing en het beloftevol uitwisselen van telefoonnummers. Die nacht, onder haar dekbed, overdacht Emma hun ontmoeting. Er was een prikkel, een vonk die ze niet kon negeren.
De volgende week wandelden ze door het bos. De lucht rook fris en kruidig, terwijl opgedroogde bladeren kraakten onder hun voeten. Ze voelden zich ongedwongen, bijna kinderlijk vrij. Martijn plukte moeiteloos een paar wilde bloemen voor haar en knipoogde. “Een roos van vlees,” zei hij met een knipoog, verwijzend naar een titel van Wolkers. Emma grinnikte, dankbaar voor zijn speelse geest.
Elke week vonden ze een nieuwe manier om elkaar te ontmoeten, een nieuw verhaal te creëren. Soms was het een eenvoudig diner bij kaarslicht, andere keren gingen ze samen fietsen door de plattelandswegen, de horizon achterna. De ontdekking van de ander werd een ritueel dat even dierbaar als onvoorspelbaar was.
Ze ontdekten niet alleen elkaars favoriete films en verborgen talenten, maar ook de onuitgesproken verlangens en angsten die hun harten verborgen. Er waren momenten van stilte, waarin woorden overbodig leken. Een blik, een aanraking, zei meer dan duizend zinnen.
Onder een heldere nachthemel, op een verlaten strand, omringd door het constante ritme van de golven, nam Martijn haar hand vast. Hij keek haar aan met diezelfde ogen die haar vanaf de eerste dag hadden betoverd. “Emma,” fluisterde hij, “dit, wat wij hebben, is een prachtig verhaal. Laten we het blijven schrijven, elke week opnieuw.” Ze knikte, haar hart klopte wild in haar borst, en wist dat ze samen een leven vol herhalende ontmoetingen, verhalen en onuitgesproken beloften zouden creëren.
Want soms, zo ontdekte ze, is liefde het vinden van schoonheid in de herhaling.