Het was een warme zomerochtend toen Mark, Lisa, Tim en Eva hun tenten opzetten aan de rand van het bos. De zon stond hoog aan de hemel en het geluid van zingende vogels vulde de lucht. Ze hadden al weken naar deze kampeertrip uitgekeken: ontsnappen aan de drukte van de stad en volledig opgaan in de natuur.
De eerste nacht stroomde de wijn rijkelijk en vuurvliegjes dansten boven hun kampvuur. Mark vertelde sterke verhalen over onontdekte grotten en verborgen schatten, terwijl Eva lachte en Lisa zich liet meevoeren door de betovering van de nacht. Alle zorgen van hun alledaagse leven leken ver weg, opgelost in het schijnsel van het vuur.
De dag erna besloten ze een wandeling te maken, diep het bos in. Ze volgden een smal pad, deels overwoekerd door varens en mos, totdat ze op iets vreemds stuitten. Onder een dikke tapijt van gevallen bladeren en verwelkende bloemen lag een menselijke hand, bleek en levenloos. Een golf van afschuw ging door hen heen; hun zorgeloze avontuur had plots een sinistere wending genomen.
“Wat moeten we doen?” vroeg Lisa met gesmoorde stem.
“We moeten de politie bellen,” zei Tim. “Dit is serieus.”
Ze donkere schaduwen van gebladerte leken plotseling dreigender. Het leek alsof het bos hun ontdekking nauwlettend gadesloeg. Terwijl ze zich terughaastten naar hun kamp om een betere telefoonontvangst te vinden, voelde Mark een vage ongerustheid, alsof ze werden gevolgd.
De politie arriveerde snel en sloot het gebied af. Ondanks hun angst besloten Mark en Lisa om niet terug naar de stad te gaan. Ze voelden een onverklaarbare drang om de waarheid achter het gevonden lichaam te achterhalen. Wie was deze persoon? En hoe kwam hij hier terecht?
De agenten vonden een portemonnee bij het lichaam, die toebehoorde aan een zekere Johan de Graaf. De naam bracht een schok teweeg bij Eva. “Johan was een oude vriend van mij,” bekende ze met trillende stem. “Ik heb hem jaren niet gezien… maar ik kan me niet voorstellen hoe hij hier is beland.”
Naarmate de dagen verstreken, kon Mark de zaak niet loslaten. Hij keerde vaak terug naar de plek waar ze het lichaam hadden gevonden, worstelend met zijn gedachten. Er moest een verband zijn, een verborgen waarheid die in de schaduwen van het bos verscholen lag.
Op een avond, terwijl de maan vaal licht over het landschap wierp, stootte hij op een oude, vervallen hut. De deur hing scheef in de scharnieren en het hout was door de jaren heen vergaan. Binnenin vond hij een vergeeld dagboek, volgeschreven met Johan’s gedachten en herinneringen. Elke pagina leek te getuigen van een man die worstelde met zichzelf en zijn verleden.
Wat Mark echter werkelijk deed huiveren, was de laatste pagina. Daarop stond een krasserige tekening van een boom met een geheimzinnig symbool erin gekerfd. Onder de tekening stond een enkele zin: “Het bos verbergt wat het niet kan vergeten.”
Met het dagboek in zijn hand keerde Mark terug naar het kamp, bezweken onder de zwaarte van de onthulling. Eva’s ogen staarden leeg voor zich uit terwijl ze de bekentenis zag.
“We moeten de politie hiervan op de hoogte brengen,” zei Mark, vastberaden. “Er is meer aan de hand dan we dachten.”
Het bos had zijn schaduwen geworpen over hun vredige vakantie. Ze waren gekomen voor rust en avonturen, maar hadden een mysterie ontketend dat hen voortdreef naar een onzekere, maar onvermijdelijke waarheid. Terwijl ze de volgende dag naar huis terugreden, wist Mark dat dit niet het einde van hun zoektocht was, maar slechts het begin van een complexe puzzel die hen naar onverwachte plaatsen zou brengen, zowel in de wereld als in hun binnenste gemoed.