Het was een gewone herfstdag toen Sophie de bloemen ontving. De lucht was grijs en de bladeren begonnen hun gouden kleed te verliezen, maar de roze anjers die op haar deurmat lagen, brachten een onverwachte tint van kleur naar haar sombere ochtend. Er was geen kaartje, geen afzender; slechts een eenvoudige, maar elegante bos bloemen, die leken te gloeien in de kilte van de dag.
Sophie liep weer naar binnen met de bloemen in haar handen, haar gedachten draaiden in cirkels. Wie kon deze bloemen gestuurd hebben? Ze had geen familieleden die zulke gebaren zouden maken, en haar vrienden wisten allemaal dat ze een hekel had aan anjers. Ze zette de bloemen op de keukentafel en staarde er nog een tijdje naar, voordat ze zich besloot om een vaas te zoeken.
De rest van de dag bracht ze werkend door, maar haar gedachten bleven terugkeren naar de bloemen. Die avond, terwijl ze in bed lag, besefte ze plotseling waarom die anjers haar zo’n ongemakkelijk gevoel gaven. De anjers herinnerden haar aan een lang vergeten moordzaak. Jaren geleden, toen ze net was begonnen als verslaggever, had ze geschreven over een moord op een jong meisje, Emma. Emma had altijd anjers in haar haar gedragen. De zaak was nooit opgelost en was als een koude wind voorbijgegaan, achterlatend slechts een kilte die nooit helemaal verdween.
De volgende ochtend vond Sophie opnieuw een bos anjers voor haar deur, dit keer vergezeld van een bericht. Het was een eenvoudig wit kaartje met de woorden “Weet je nog?”. Sophie’s hart sloeg een slag over. Wie wist van haar betrokkenheid bij de oude zaak? En waarom nu?
Ze besloot haar oude notities er weer bij te pakken, op zoek naar aanwijzingen die ze misschien had gemist. De details van de zaak kwamen weer tot leven terwijl ze door haar aantekeningen bladerde: Emma was vermoord gevonden in een park, haar lichaam koud en levenloos zoals de anjers die ze altijd droeg. De politie had een paar verdachten ondervraagd, maar ze hadden geen sluitend bewijs gevonden.
De dagen die volgden, ontving Sophie elke ochtend bloemen met cryptische berichten die verwezen naar de zaak. Ze werden gedetailleerder, met hints over de plaats delict en de mensen die erbij betrokken waren. Het leek alsof iemand haar naar dezelfde conclusie wilde leiden. Maar wie? En waarom nu?
Sophie besloot op onderzoek uit te gaan en nam contact op met oud-collega’s en mensen die bij de zaak betrokken waren geweest. Tot haar verbazing ontdekte ze dat veel van dezelfde mensen die destijds betrokken waren, recent opnieuw met elkaar in contact waren gebracht. Dit kon geen toeval zijn.
Op een avond, nadat ze zich tot in de vroege uurtjes had zitten verdiepen in oude dossiers, ging haar telefoon. Een onbekend nummer. Aarzelend nam ze op. Een lage, bekende stem sprak: “Heb je de bloemen ontvangen?”
Sophie’s adem stokte. “Wie is dit?”
“Sophie, je hebt altijd al antwoorden gezocht op deze zaak. Misschien is het tijd dat je de waarheid ontdekt,” antwoordde de stem. “Emma’s moordenaar loopt nog vrij rond en blijft dezelfde fouten maken.”
Bang maar vastberaden besloot Sophie de volgende dag de plek waar Emma was gevonden te bezoeken. Tot haar verrassing stond daar een man, dezelfde man wiens stem ze aan de telefoon had gehoord. Hij gaf haar geen tijd om te praten, maar legde onmiddellijk een stapel documenten in haar handen.
“Lees deze,” zei hij eenvoudig, voordat hij in de mist verdween.
Sophie doorbladerde de documenten en begreep eindelijk de waarheid. De moordenaar was iemand die ze kende, iemand die altijd dichtbij had gestaan en haar gangen observeerde. De bloemen waren een macabere herinnering en een laatste waarschuwing. De anonieme afzender was een insider die Sophie de tijd gaf om de politie te waarschuwen en de moordenaar eindelijk voor het gerecht te brengen.
Met de nieuwe informatie bracht Sophie de zaak naar de autoriteiten, en na een onderzoek werd de moordenaar eindelijk gearresteerd. Het mysterie dat haar jarenlang had achtervolgd, was nu opgelost.
Sophie keek naar de anjers in haar keuken en voelde eindelijk een gevoel van vrede. Emma’s geest kon nu rusten, en Sophie wist dat haar eigen levenspad ook een beetje veiliger was geworden. Ze glimlachte zwakjes, draaide zich om en liet de bloemen in het licht van een nieuwe dag bloeien.