In een wereld waar de tijd leek te stilstaan en herinneringen als schaduwbeelden opdoemden, keerde Maarten terug naar het dorp waar hij zijn jeugd had doorgebracht. Zijn moeder was ziek geworden, en de verantwoordelijkheid voor haar zorg riep hem terug naar het leven dat hij sinds zijn adolescentie had verlaten.
Maarten herinnerde zich elke steen, elke bocht van de kronkelende weg die door het dorp liep. Toch leek alles vreemd, alsof hij een hoofdstuk van een boek opnieuw las, maar de letters waren veranderd. Zijn moeder lag in een bed dat haar ooit een plek van rust schonk, nu een plek van rusteloosheid geworden door de stilte van ziekte.
Het huis, dat ooit vol leven en gelach was geweest, voelde nu als een labyrint van stilstaande tijd. De objecten in de kamers—een oud klokje dat nooit meer getikt had, fotoalbums die verhalen vertelden van een verloren verleden—dreven als spookachtige herinneringen onder het oppervlak van Maartens bewustzijn. Het was alsof het huis zelf ook ziek was, aangetast door de melancholie die het verval van zijn moeder weerspiegelde.
De dagen versmolten tot een aaneenschakeling van zorg en wachten. Maarten las voor uit de boeken die zijn moeder altijd had gekoesterd, verhalen die nu als schimmen door de kamers zweefden. Hij merkte op dat de grenzen tussen realiteit en fictie vervaagden. Soms, tijdens het voorlezen, leek het alsof ze beide personages waren in een verhaal dat nog geschreven moest worden; de auteur onbekend, de plot een mysterie.
“Het voelt alsof ik dromen zonder grenzen droom,” fluisterde zijn moeder op een dag, haar stem zwak maar helder als een bel in de verte. Haar ogen, ooit fel en levendig, staarden nu naar iets dat Maarten niet kon zien. “Wat als onze werkelijkheid gewoon een pagina is in een boek dat iemand anders schrijft?”
Maarten glimlachte, maar de gedachte bleef bij hem hangen, als een flikkerende kaars in de duisternis. Hij vroeg zich af of hun bestaan werkelijk zo fragiel en veranderlijk was als de verhalen die hij las. Was zijn terugkeer naar het dorp een onvermijdelijke cirkel, een pad dat altijd voorbestemd was om opnieuw bewandeld te worden?
Toen de laatste adem van zijn moeder ophield, was het alsof een hoofdstuk werd gesloten, maar niet zonder een schaduw die in zijn hart achterbleef. Maarten besloot in het huis te blijven, in het dorp dat nu een deel van hem was geworden, en het verhaal voort te zetten dat zijn moeder had achtergelaten. Elke dag schreef hij, verzen van herinnering en hoop die zich vermengden met de realiteit van zijn bestaan.
Het was in deze stilstaande tijd, in het labyrint van verlies en liefde, dat Maarten besefte dat elk einde ook een begin kon zijn. En terwijl hij schreef, wist hij dat hij niet alleen verhalen aan het schrijven was, maar de werkelijkheid zelf opnieuw vormgaf, als een hommage aan de wereld die hij kende en de moeder die hij had verloren.