Sanne staarde naar haar telefoon. De nieuw geposte foto op Instagram had slechts twintig likes gekregen in het eerste uur. Ze zuchtte diep en vroeg zich af wat ze fout had gedaan. De foto was zorgvuldig geselecteerd, met perfecte belichting en een filter dat haar huid glad en stralend maakte. Maar toch, de cijfers spraken niet in haar voordeel.
Iedere dag voelde als een voortdurende competitie, een strijd om perfecte momenten te vangen en te delen. Haar volgers verwachtten een leven vol glamour, vol avonturen en zonder zorgen. En Sanne voelde de druk om aan deze verwachtingen te voldoen, zelfs als haar echte leven daar mijlenver van verwijderd was.
Haar leven was allesbehalve perfect. Ze woonde in een klein appartement dat dringend renovatie nodig had. Haar baan in de marketing was allesbehalve spannend, en haar liefdesleven was een wirwar van mislukte Tinder-dates en onmogelijke verwachtingen. Maar online kon ze een andere realiteit creëren, een waar ze altijd gelukkig en succesvol leek.
Sanne dacht terug aan de tijd voordat sociale media haar leven overnam. Ze herinnerde zich avonden waarop ze een boek las onder het zachte licht van een lamp, zonder zich zorgen te maken over het perfecte plaatje. Maar die tijd leek een andere eeuw, een tijdperk waarin het niet nodig was om constant te bewijzen dat men gelukkig was.
Met tegenzin opende ze de foto opnieuw. Ze bekeek zichzelf, haar lach bevroren in een moment van uitgespeeld geluk. Was dit echt wie ze was? Of was ze slechts een verzinsel, een constructie van pixels en filters? Het was een vraag die haar vaker bezighield de laatste tijd.
Plotseling werd haar telefoon overspoeld met meldingen. Iemand had haar geïdentificeerd in een foto van een feestje afgelopen weekend. Ze had geen idee dat er foto’s van haar waren gemaakt. Ze probeerde zich het evenement te herinneren, maar die specificatieve, vreugdevolle momenten vervaagden al als mist onder de ochtendzon.
Terwijl ze naar de foto keek, zag ze zichzelf op de achtergrond, pratend met een vriend die ze nauwelijks kende. Haar gezicht leek anders; de glimlach was echt, zelfs als het moment dat werd gepakt een onbekende herinnering was. In tegenstelling tot de gefilterde perfectie van haar Instagram-profiel, was dit een moment van oprechte, ongefilterde vreugde.
Ze voelde een steek van jaloezie voor die versie van zichzelf, de Sanne die niet bezig was met hoe iedereen haar zou zien. In dat korte moment, vastgelegd tussen de pixels van iemand anders’ camera, zag ze een glimp van wie ze ooit was – iemand die kon genieten zonder erbij stil te staan wat anderen daarvan vonden.
Misschien was het tijd om afstand te nemen, besloot ze. Om de wereld weer te ervaren door haar eigen ogen in plaats van door een scherm. Misschien zou de wereld ook wel mooier zijn zonder de constante druk om ‘liked’ te worden. Misschien, overwoog ze, zou ze kunnen beginnen met het delen van minder perfecte momenten, meer echte momenten. Want uiteindelijk, bedacht ze zich, wat was er mis met een beetje echte imperfectie?
Met die gedachte sloot ze haar telefoon en legde hem weg, klaar om de avond door te brengen met alleen zichzelf en een goed boek. Misschien zou ze morgen weer posten, of misschien wel niet. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ze dat het in orde was om het even niet te weten.