In een wereld vol snelle verbindingen en vluchtige momenten, leefden Emma en Jeroen in de realiteit van een langeafstandsrelatie. Ooit waren ze onverbrekelijk verbonden, zoals twee sterren die samen dansten in de uitgestrekte hemel. Maar het lot had andere plannen toen Jeroen een baan kreeg aangeboden in New York en Emma haar studies voortzette in Amsterdam.
De tijd bracht verandering. Waar ze eerst hand in hand door de grachten van Amsterdam wandelden, moesten ze nu vertrouwen op pixels en geluidsgolven om hun liefde levend te houden. “Out of sight, out of mind,” zei men, maar hun liefde leek daarin een slechtere leerling te zijn.
Tijdens een van hun nachtelijke telefoongesprekken, waar de tijdsverschillen tussen continenten even werden genegeerd, vroeg Emma zich hardop af: “Hoe blijven we verbonden, als alles om ons heen ons uit elkaar lijkt te trekken?” Jeroen antwoordde met een warmte in zijn stem die de koude realiteit van de afstand even deed smelten: “Through thick and thin, we zullen altijd een manier vinden.”
Als een wijze Bard uit oude tijden, wisten ze dat pure liefde standhield tegen alle obstakels. Ze wisselden brieven uit, handgeschreven zoals in lang vervlogen tijden, waarin elk woord doordrongen was van verlangen en hoop. De geur van de inkt en het tikken van het papier onder hun vingers gaven hen een tastbare verbinding, een brug die de oceaan overstak.
Aan het lot was echter geen ontkomen. Vele malen voelden ze de leegte die hun hart doorboorde als een zwaard. De feestdagen zonder elkaars aanwezigheid, de verjaardagen gevierd in eenzaamheid, de kleine momenten van het dagelijks leven die verloren gingen in de maalstroom van tijd en afstand. Toch wisten ze dat dit slechts een epische beproeving was, een hobbelige weg naar een gelukkig einde.
Zo kwam de dag dat Emma stond in het bruisende JFK, met de ongeduldigheid van een Hobbit die op het punt staat een avontuur te beginnen, en Jeroen zag haar, alsof hij na een lange queeste eindelijk de besneeuwde pieken van zijn thuisland weer in zicht kreeg. “Distance means so little when someone means so much,” fluisterde hij, terwijl hij haar stevig vasthield.
Ze wisten dat hun verhaal vele hoofdstukken zou hebben, elk met hun eigen uitdagingen, maar als twee sterren vonden ze altijd een manier om samen te schijnen, ongeacht hoe ver het universum hen uit elkaar zou trekken. Hun liefde, stevig verankerd in hoop en doorzettingsvermogen, zou elke beproeving overwinnen.