Jan had altijd gedacht dat zijn beste vriend, Sjoerd, beter verdiende in de liefde. Waar Sjoerd een zorgzame, grappige man was, leek hij een meester in het aantrekken van de verkeerde vrouwen. Deze zomeravond, gezeten op het terras van hun stamcafé, vroeg Sjoerd eindelijk om hulp. Jan voelde de broederlijke verantwoordelijkheid op zijn schouders rusten en zwoer Sjoerd te helpen het hart van Lisa, de nieuwe barista, te winnen.
Het plan was eenvoudig: Sjoerd zou haar mee uit vragen tijdens haar shift. Jan zou in de buurt blijven om eventuele obstakels aan te pakken. Het bleek al snel dat geen enkele hoeveelheid voorbereiding hen kon voorbereiden op wat nog komen zou.
Op het moment dat Sjoerd zijn moed bijeen raapte en op Lisa afstapte, gleed hij uit op een gladde plek op de vloer. De verschrikte barista keek vanachter de toonbank op en zag Sjoerd naar voren struikelen, rood van schaamte. Jan, die een paar tafels verderop zat, probeerde zijn gezicht in neutrale ongemak te houden.
“Nee, sorry,” mompelde Sjoerd, terwijl hij zichzelf omhoog trok, “Ik wilde alleen vragen…”
Lisa glimlachte vriendelijk, maar er was een duidelijke vlaag van verwarring in haar ogen. Voor hij zijn zin kon afmaken, kwam een luid gelach uit de hoek van de bar. Een groepje stamgasten had alles gezien en vond het kostelijk. Sjoerds gezicht werd nog roder dan het al was.
“Wat wilde je vragen?” Lisa probeerde hem te helpen, duidelijk geamuseerd door zijn klunzigheid.
Voor Sjoerd opnieuw kon beginnen, klonk plotseling een luide knal. Jan, in zijn ijver om de situatie wat te verlichten, had geprobeerd een flesje ketchup open te maken, en dat had desastreuze gevolgen. Kleine rode spetters bedekten alles in de nabijheid, inclusief Sjoerds nieuwe overhemd.
Sjoerds gezicht viel. Lisa hield nu een hand voor haar mond om haar lach te verbergen, maar haar ogen blonken van het plezier.
“Excuseer me voor een moment,” mompelde Sjoerd en liep snel naar het toilet, zich afvragend hoe hij zich ooit nog fatsoenlijk kon vertonen.
Jan wilde het goedmaken. Hij snelde naar Sjoerd die de vlekken probeerde te verdunnen met water. “Sorry, man. Het spijt me echt. We kunnen hier nog uitkomen.”
Sjoerd zuchtte diep. “Misschien is het een verloren zaak, Jan.”
“Geef niet op. Dit zullen ze ons niet navertellen in de geschiedenisboeken als ons grootste falen!” Het was het soort stoere praatje dat Sjoerd in Jan waardeerde, vooral omdat Jan er zelf in leek te geloven, ondanks alle bewijs van het tegendeel.
Sjoerd lachte schamper. “Oké, één laatste poging. Maar jij blijft buiten bereik van al het etenswaar.”
Ze gingen weer naar buiten, waar Lisa hen vriendelijk doch nieuwsgierig begroette. Sjoerd voelde zich alsof hij op dun ijs liep. Hij begon weer aan zijn zin, en toen gebeurde er iets wonderlijks. Lisa’s blik werd zachter, en ze luisterde aandachtig. Er kwam een moment van stilte, en toen, glorieus…
“Ja, ik zou het leuk vinden om met je uit te gaan,” zei ze met een warme glimlach.
Ze wisselden telefoonnummers uit en Sjoerd straalde. Het leek een wonder na de opeenstapeling van mislukkingen. Terwijl ze wegliepen, merkte Jan trots op dat, hoewel ze allesbehalve vlekkeloos waren geweest, Sjoerds doorzettingsvermogen beloond was.
“Zie je wel, ik zei toch dat het zou lukken,” zei Jan met een knipoog.
Sjoerd lachte eindelijk volledig ontspannen. “Je hebt gelijk, vriend. Maar de volgende keer, geen ketchup meer, oké?”
“Sowieso,” antwoordde Jan, en ze liepen samen de zomernacht in, hun vriendschap nog sterker dan voorheen.