Marieke had altijd al gedroomd van haar eigen bedrijf. Ze zag zichzelf al staan, met een stralende glimlach achter de toonbank van haar eigen kleine winkel, vol handgemaakte sieraden die ze met liefde had gemaakt. Maar zoals het Engelse gezegde goes, “The best-laid plans of mice and men often go awry.”
Dus daar stond Marieke, op de eerste dag van haar nieuwe avontuur, vol enthousiasme en verwachting. Ze had alles voorbereid: folders, een website, en zelfs een openingsreceptie met gratis champagne. Wat kon er misgaan? Nou, zo’n beetje alles.
Ten eerste had ze de sleutel van de winkel niet goed bekeken en stond ze die ochtend tevergeefs te morrelen aan een dichtsgetimmerde deur. Niet zomaar dichtgetimmerd, maar dichtgetimmerd door een dakloze kunstenaar die dacht dat het gebouw verlaten was en het perfect vond voor zijn “project”. De verbijsterde blik van voorbijgangers, gevolgd door het meewaardig hoofdschudden, was niet bepaald het warm welkom dat ze zich had voorgesteld.
Na uren onderhandelen met de kunstenaar – die alleen bereid was mee te werken in ruil voor tien van haar mooiste oorbellen – slaagde Marieke erin de winkel te openen. Natuurlijk had dit gepaard moeten gaan met openingsmuziek, maar de elektriciteit was uitgevallen. Blijkbaar had de vorige eigenaar nagelaten de rekening te betalen en zat het gehele pand zonder stroom. De slingerende kerstlichtjes die de stemming moesten verhogen, bleven dof en stoffig.
Met haast besloot ze dan maar kaarsen te gebruiken. “Gezellig,” dacht ze. Maar sfeerkaarsen in een winkel vol textiel en papierwaren is eigenlijk nooit een briljant plan. Gelukkig zorgde een snelle klant, die ook brandweerman bleek te zijn, voor een minimale brandschade. De geur van gesmolten was en verschroeid katoen bleef echter hardnekkig in de lucht hangen.
Ze kon haar openingsreceptie nog steeds proberen te redden. Gelukkig hadden de cateraars haar broodjes netjes geleverd, maar ze vergat haastig dat haar kat Koosje nog in de winkel aan het rondstruinen was. Koosje vond natuurlijk direct zijn weg naar de luxe sandwiches. Met slechts enkele resten overgebleven en een kat met een buikje vol gerookte zalm, besloot Marieke dan maar vol goede moed de eerste klant te begroeten.
Die klant, een oudere dame met een fascinatie voor antieke sieraden, had echter huisstofmijtallergie die door de brandende kaarsen alleen maar werd verergerd. Terwijl ze met tranende ogen de winkel verliet, sloeg de elektriciteit eindelijk weer aan en begonnen de kerstlichtjes weldadig te knipperen.
Terwijl Marieke dacht aan alles wat misgegaan was en zich afvroeg wat er nog meer kon gebeuren, klonk er een luide piep. Het bleek dat de kunstenaar had besloten zijn project te vereeuwigen met een laatste kunstige touch: een sensor die bij elke beweging in de winkel een oorverdovende pieptoon liet horen.
Ondanks alles zag Marieke de humor van de situatie in. Ja, het was een chaos. Ja, alles wat kon misgaan, was ook misgegaan. Maar ze was tenminste begonnen, en haar verhalen over die eerste dag zouden legendarisch worden.
In de weken daarna trokken juist die verhalen klanten aan. Mensen wilden de winkel zien waar alles altijd net anders liep. Marieke omarmde de absurditieten en besloot dat als het leven je citroenen geeft, je maar beter een zuur gezicht kunt trekken en een kaars mag opeten.
Ze realiseerde zich dat haar droom misschien nooit perfect zou zijn, maar het was haar droom en daarmee uniek. En ergens, tussen het gekke gekluns en chaotische momenten, vond ze de vreugde die ze zocht.