Evelien besloot op een druilerige zaterdagmiddag dat het tijd was om haar culinaire kunsten aan haar vrienden te tonen. Al jaren hoorde ze trots verhalen van etentjes waar haar vriendengroep van smulde, en nu wilde ze hen laten zien dat zij ook een meesterchef in de dop was. Ze had haar favoriete receptenboek erbij gepakt en uitgestald alsof het een heilige relikwie was.
De uitnodigingen waren al de deur uit, en het was duidelijk dat haar vrienden enthousiast waren om te komen. Iedereen had toesgezegd, van Marloes, die nooit verder kwam dan het koken van een ei, tot Bart, de fijnproever die al eens op een dieet van uitsluitend truffels was geweest.
De dag van het diner brak aan en Evelien stond stipt om acht uur ’s ochtends op. Ze maakte een gedetailleerd plan voor de dag en nam een moment om zichzelf moed in te spreken. “Dit wordt geweldig,” zei ze tegen zichzelf, zonder te weten dat de dag vol “Murphy’s Law” zou zitten—If anything can go wrong, it will.
Het begon al bij het boodschappen doen. Evelien, overhaast en zenuwachtig, vergat de lijst op het aanrecht. Ze besefte dit pas in de supermarkt toen ze half hysterisch haar telefoon doorzocht naar een foto van de lijst die ze niet had gemaakt. Ze besloot maar op haar geheugen te vertrouwen en vulde de kar met ingrediënten die haar vaag bekend voorkwamen.
Eenmaal thuis kwam de eerste ramp aan het licht: ze had koriander gekocht in plaats van peterselie. “Ach, kruid is kruid,” mompelde ze, in de hoop dat niemand ooit het verschil zou merken. Enthousiast begon ze aan het eerste gerecht: een romige pompoensoep. Ze sneed de pompoen doormidden met een dramatisch gebaar, wat resulteerde in een pompoenhelft die met een boog door de keuken vloog. BAM! Op de grond.
Ze zou doorgaan, niets om De Geest te laten instorten. Helaas, na de pompoensoep volgde de risotto. Dit delicate gerecht vereiste constante aandacht, en dat was precies waar het misging. Evelien werd afgeleid door het geluid van de bel—de eerste gasten arriveerden vroeg! Ze verliet de sudderende risotto en opende de deur voor een jubelende Marloes, die een fles wijn in haar handen had en die gelijk in de keuken zette. Terug bij de pan was de risotto veranderd in een dikke, plakkerige substantie. De wijn ging open—Eveliens lippen trilden; dit zou lastig worden.
Toen kwam de pièce de résistance: coq au vin. Met een zelfverzekerde zwier goot ze de wijn over de kip, zonder de dop goed terug te zetten. Het duurde niet lang voordat ze besefte dat ze de grill stand van de oven had ingesteld in plaats van de bakstand. Resultaat: verbrand voedsel en een rookmelder die loeide als een sirene. De hele kamer stroomde vol rook en chaos ontstond. Bart haastte zich naar het raam om het open te zetten, terwijl Marloes luid lachte.
Het dessert, een chocoladefondue, zou simpel moeten zijn. Maar zelfs daar sloot de pech haar in de armen. De chocolade verbrandde toen ze geen aandacht schonk aan de smeltende pot wegens de voortdurende rook.
Uiteindelijk zaten de gasten aan tafel met een mengelmoes van half-gelukte en duidelijke mislukkingen. Er was ook een gezamenlijke hilariteit zichtbaar—niemand kon meer serieus zijn. Bart nam een hap van de verbrande coq au vin, knikte dramatisch en zei: “Over het vuur van je passie, Evelien, gelegerd!” Marloes, die inmiddels dronken lachte, probeerde wat risotto die meer weg had van klei en verzuchtte: “Stevig, erg stevig.”
Evelien keek naar haar inspanningen, angstig om gezichtsverlies te lijden, en zei: “Misschien niet mijn beste dag, maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik mijn vrienden aan het lachen heb gemaakt.” Iedereen stemde knikkend in, met de wijn vloeiend, en de verhalen die al gauw over de mislukte gerechten gingen prevaleerden in hun herinneringen van die avond.
Dat is precies hoe ze de avond afsloten: met zoveel gezelligheid en gelach dat de culinaire rampspoed uiteindelijk gedevalueerd werd tot “gewoon weer een avond met de vrienden”. Evelien glimlachte vermoeid, beseffend dat soms, zoals een goede vriend ooit zei: “Life is what happens when you’re busy making other plans.”