De zon stond nog hoog aan de hemel toen Jan en Laura besloten hun huis te renoveren. Het idee glom als een vers gepoetste spijker in hun gedachten. “Hoe moeilijk kan het zijn?” zei Jan met zijn gebruikelijke zelfvertrouwen. Laura knikte enthousiast en stelde voor om in de woonkamer te beginnen.
De sloopwerkzaamheden gingen verrassend goed. Jan zwaaide de sloophamer alsof hij geboren was om muren neer te halen, terwijl Laura de brokstukken wegruimde met een gratie die je zelden ziet in een bouwplaats. Maar toen ze eenmaal begonnen met de wederopbouw, bleek alles een stuk ingewikkelder.
“Laura, waar is de waterpas?” riep Jan vanuit zijn ongemakkelijke positie op een gammele ladder. “Ik denk dat ik hem in de keuken heb laten liggen,” antwoorde Laura, net op het moment dat de ladder begon te wiebelen. Met een doffe klap viel Jan op de grond, precies in een hoop planken en spijkers. Hij keek omhoog en zuchtte. “Houston, we have a problem.”
De keuken, die hun volgende project zou worden, was een andere uitdaging. Jan had een tutorial op YouTube gevonden over hoe je een gootsteen installeert. Met de nodige materialen en een flinke dosis zelfvertrouwen ging hij aan de slag. “Echte mannen lezen geen handleidingen,” zei hij trots, voordat hij een paar essentiële stappen oversloeg.
Tijdens het avondeten, waarbij ze noodgedwongen pizza van kartonnen borden aten, liep Laura naar de keuken om een glas water te pakken. Met een luide plons schoot het water uit de leidingen en bereikte de woonkamer binnen enkele seconden. Laura’s ogen sperden zich wijd open. “Dit is dus wat ze een indoor zwembad noemen,” zei ze droogjes.
Elke klus vulde niet alleen hun huis, maar ook hun huwelijk met een gezonde dosis chaos. Toen ze probeerden een nieuwe deur in te hangen, bleek het huis schever dan ze dachten. De deur sloot niet goed, bleef hangen en Jan’s vloeken vulden de gehele straat. “We hadden die klusjesman moeten bellen,” verzuchtte Laura terwijl ze een nieuwe bende puin opruimde.
Het toppunt van hun mislukte renovatieproject kwam toen ze besloten een plafondventilator te installeren in de slaapkamer. Jan had de hele dag instructievideo’s bekeken en voelde zich klaar voor de taak. Met schroevendraaiers, een boormachine en veel kleine schroefjes die alleen geproduceerd leken om verloren te gaan, stond hij op het bed terwijl Laura hem aanmoedigde vanaf de grond.
Net toen Jan dacht dat hij de klus had geklaard, begon de ventilator te wiebelen en ratelen. Vijf seconden later viel het ding met een dramatisch gebonk op het bed. “Dat hadden we echt niet zo bedoeld,” mompelde hij, terwijl hij naar zijn vers gedecoreerde plafondgat keek.
Na weken van mislukte projecten, knietjesblessures en zonnepanelen die per ongeluk schaduwen veroorzaakten in plaats van energie, besloten Jan en Laura dat ze hun huis toch maar beter aan professionals konden overlaten. Ze zaten stil op hun versleten bank, eindelijk verenigd in hun falen, maar ook in hun vastberadenheid.
“Misschien zijn wij gewoon beter in het stichten van chaos dan in het bouwen van muren,” zei Jan glimlachend. Laura knikte en nestelde zich tegen hem aan.
En zo eindigde hun renovatieavontuur met een simpele conclusie: soms is het echt beter om de dingen over te laten aan de mensen die weten wat ze doen. Maar het was zeker een verhaal om nooit te vergeten, vol luidruchtige mislukkingen en stille triomfen, want zelfs in hun klunzigheid vonden ze altijd weer de weg naar elkaar.