Het was een dag zoals vele anderen in het grauwe kantoor van Stark Industries, tot op het moment dat Erik besloot dat hij zijn stempel moest drukken op zijn nieuwe functie. Hij had al de nodige slapeloze nachten gehad, peinzend over hoe hij indruk kon maken op zijn baas, meneer Van Doorn, een man bekend om zijn ongenaakbare houding en scherpe blik die dwars door mensen leek te kunnen kijken.
Erik dacht na over iets wat niemand voor hem had durven proberen: een teambuilding-activiteit. Hij stelde zich glorierijke beelden voor van zijn collega’s die met een diepe zucht van opluchting en waardering zouden terugkeren naar het kantoor. Zijn droom, echter, zou een nachtmerrie worden in de stijl van ‘A Midsummer Night’s Dream’, maar dan zonder de feeën en elven.
Het begon allemaal met een overenthousiast e-mailbericht waarin Erik trots aankondigde dat hij een dag vol avontuur had gepland in een nabijgelegen bos, wat een ‘verrassende en verfrissende ervaring’ moest worden. De eerste fout zat al in de planning: een bioscoopbezoek met stripquiz was aanzienlijk lager gegrepen dan het boswachterij-avontuur dat Erik voor ogen had. Geblinddoekte schatzoeken door het moeras bleek uiteindelijk niet dezelfde aantrekkingskracht te hebben.
Op de bewuste dag troffen de medewerkers elkaar bij het vertrekpunt, gehuld in sportief tenue maar duidelijk gekweld door twijfel; zelfs de zon weigerde door de wolken heen te breken, alsof het zelf een voorteken wilde geven. Erik sprak hen toe met een energie die nauwelijks werd beantwoord. Er zat niets anders op dan hun onwetend enthousiasme de gouden draad van de dag te laten worden.
Het eerste spel, een eenvoudig touwtrekken, eindigde al snel in een brij van modder, gescheurde kleding en gebroken ego’s. Collega’s die elkaar slechts vaag bij naam kenden, vielen nu bovenop elkaar in een chaos waar zelfs Poe himself verschrikkelijk van onder de indruk zou zijn geweest. “Dit had anders moeten gaan,” mompelde Erik bij zichzelf, terwijl hij zijn blik over de slijkende massa liet glijden, zoekend naar een oplossing die nooit zou komen.
De rij der rampen werd echter verlengd door het idee van een kano-wedstrijd door een rivier die dieper en woester bleek dan verwacht. Terwijl de bestuurders voortsloegen met hun peddels, werd één van hen gegrepen door een stroomversnelling en ondersteboven geworpen, een spectaculair doch noodlottig riddertoernooi. Uren gingen voorbij in een melancholische melodie van paniekerig geroep en reddingspogingen die tegen de klippen op liepen.
Als afsluitend vuurwerk van zijn falende orkest besloot Erik een kampvuur sessie te organiseren, waarin verhalen verteld dienden te worden. Ironisch genoeg, kreunde de eerst verteller, de norse receptionist Jeroen, door zijn blakerend hout heen dat hij liever thuis op de bank had gezeten met een goed boek. Geroezemoes van instemming klonk op uit de groep die omlijnd werd door de blauwachtige schijn van telefoonschermen die heimelijk ondersteuning zochten in de digitale leegte.
Meneer Van Doorn, die met sardonisch genoegen had toegekeken hoe zijn nieuwe medewerker zichzelf ruïneerde, beschreef het later poëtisch als “een brave poging met de ondertoon van positieve intentie, overschaduwd door rampzaligheid en misplaatst enthousiasme.” Iedereen die erbij was, zou het zich blijven herinneren als die dag dat natuur en mens samenkwamen en gezamenlijk besloten het beste beide werelden los te laten.
Erik, steunend door het besef van zijn onderneming die kreunde onder het gewicht van falen, begreep eindelijk dat soms zelfs de beste bedoelingen een eigen wil van chaos en komedie met zich meebrengen. En terwijl de nacht bewoog naar zijn donkere kern, dreef een collectieve laatste gedachte door zijn geest: “Next time, I’ll just order pizza.”