Jan had besloten dat het welletjes was. Na jarenlang een zittend beroep te hebben uitgeoefend en wat kilo’s te veel te hebben aangekomen, besloot hij dat het tijd was om eens flink te gaan sporten. Zijn voornemen was nobel, maar de uitvoering bleek aanzienlijk ingewikkelder.
De eerste stap op zijn nieuwe fitnessreis was een bezoek aan de sportschool. Met een gloednieuwe sporttas en glimmende sneakers stapte hij het gebouw binnen, klaar om te transformeren van couch potato tot adonis. Echter, voordat hij ook maar één voet op een loopband had gezet, vond hij zichzelf vast in de eerste ongemakkelijke situatie. Toen hij naar de kleedkamers liep, realiseerde hij zich te laat dat hij per ongeluk de dameskleedkamer was binnengelopen. De gillende vrouwen maakten het hem direct duidelijk, en met een knalrood hoofd schoot hij naar buiten.
Eenmaal omgekleed en netjes in de juiste kleedkamer geweest, vond Jan zijn weg naar de gewichtenafdeling. Hij wist niets van gewichten, maar besloot toch dapper een set dumbbells op te pakken. Wat hij niet wist, was dat deze dumbbells zo zwaar waren dat zelfs de gemiddelde bodybuilder ze maar net aan kon. Onder het mom van “no pain, no gain” tilde hij de gewichten op, luttele seconden voordat hij ze met een kletterend geluid op de grond liet vallen. De hele sportschool keek op en een paar mensen giechelden. Mokkend liep hij weg, op zoek naar een minder vernederende activiteit.
Volgende stop: de loopband. Jan had echter geen oog voor de knoppen en begon meteen met de steilste helling en de maximale snelheid. Al na een paar seconden ging hij keihard onderuit, rolde van de band af en belandde ruggelings op de vloer. De trainers snellen toe, bezorgd om zijn welzijn, maar Jan fakete een glimlach en zei: “Niets aan de hand!”
Na die fiasco besloot hij dat een groepsles misschien beter zou passen bij zijn capaciteiten. Hij schreef zich in voor yoga, denkende dat het kalmer en minder risicovol zou zijn. Wat hij niet had verwacht, was de gevorderde flexibiliteit van de deelnemers. Toen hij, met veel moeite, de “hond met kop naar beneden” pose probeerde, struikelde hij over zijn eigen benen en viel als een domino-effect tegen zijn buurvrouw aan, die vervolgens ook omviel. De instructeur probeerde zijn lachen te verbergen maar faalde grandioos.
Ten slotte vond Jan zijn weg naar het zwembad. Zwemmen was immers een sport zonder de kans op blessures door valpartijen, dacht hij. Helaas vergat hij dat zijn zwembroek van vorig jaar een maat te klein was. Tijdens zijn inspanningen om snel baantjes te trekken, raakte de elastiek van zijn zwembroek los. Slechts met ware heldhaftigheid wist hij zijn zwembroek vast te houden toen hij uit het water klom. De badmeester wenste hem “Better luck next time” met een knipoog, wat Jan het liefst wilde vergeten.
Die avond, terug thuis op de bank met een zak ijs op zijn knie, dacht Jan na over zijn dag. “Sporten is duidelijk een vak apart,” mompelde hij tegen zichzelf. Maar ondanks de vele ongemakken besloot hij door te zetten. Want zoals een alom bekend Engels spreekwoord zegt: “No pain, no gain.” En soms, dacht Jan lachend, is de weg naar fitheid gewoonweg gevuld met hilarische obstakels.