Het was een druilerige zondagmiddag toen Karel besloot om een brief te schrijven aan zijn toekomstige zelf. Hoog tijd, dacht hij, om zijn wijze woorden, grootse plannen en inspirerende gedachten op papier te zetten. Met een kop dampende thee en een bordje koekjes naast zich, begon hij te schrijven.
“Beste Karel van de toekomst,” begon hij plechtig te schrijven, waarbij hij zijn best deed om enigszins literair te klinken. Hij pende vervolgens enthousiast door over zijn dromen, angsten en ambities. “Ik hoop dat je inmiddels de liefde van je leven hebt gevonden en dat je hond, Max, is getraind om eindelijk geen schoenen meer te vernielen,” schreef hij met een glimlach.
Een paar uur later, gevuld met knoestige metaforen en een flinke dosis humor, was de brief voltooid. Tevreden vouwde Karel het vel papier op en borg het zorgvuldig op in een envelop, compleet met een zegel dat hij nog ergens in een laatje had gevonden. Hij legde de brief vervolgens op een veilige plek in de kast, onzichtbaar voor het dagelijkse oog.
Jaren verstreken en het leven ging door. Karel had zoveel beleefd in de tussentijd dat hij de brief compleet vergeten was. Op een zonnige ochtend zette hij zijn kast op orde. Terwijl hij door stapels oude spullen graaide, vond hij de vergeelde envelop. Verward draaide hij hem om en om in zijn handen.
“Karel van de toekomst,” mompelde hij zichzelf luidop toe, enigszins geïntrigeerd. Hij opende de brief en begon te lezen. Terwijl zijn ogen over de zinnen gleden, haalde hij diep adem. Zijn eigen opgewekte woorden verrasten hem:
“Hopelijk ben je nu een succesvolle man en heb je je dromen waargemaakt. Laat je nooit ontmoedigen door tegenslagen en blijf altijd lachen, ook al loopt je plan soms in de soep.”
Te midden van serieuze reflecties en inspirerende motieven, viel zijn oog op een komische passage die hij helemaal vergeten was: “En als je nog steeds aan het proberen bent om te leren koken, overweeg dan serieus een kookcursus. Je opvliegende pannenkoeken mogen dan hilarisch zijn om te zien, maar eetbaar zijn ze zeker niet.”
Karel schoot in de lach. Nooit geweten dat hij zo’n gevoel voor humor had gehad in zijn jongere jaren. Het idee van zijn toekomst, door de ogen van zijn verleden, deed hem glimlachen. Niet veel later werd hij onderbroken door Max, zijn hond, die enthousiast om zijn aandacht vroeg.
“Nou, Max,” zuchtte hij tevreden terwijl hij de hond krabde achter zijn oren, “ik denk dat we die kookcursus vanavond maar eens moeten boeken. Wat denk je ervan?”
Met een dikke kwispel en een blaf van instemming leek het erop dat Max het er helemaal mee eens was. En zo ging Karel met hernieuwde moed en een grijns van oor tot oor verder met zijn dag, vastbesloten om de wijsheden en hilarische notities van zijn jongere zelf ter harte te nemen.