Hein de Vries leidde een heel doorsnee bestaan. Een beetje te doorsnee, naar zijn eigen smaak. Maar op een zonnige dinsdag gebeurde er iets dat zijn wereld op z’n kop zette. Hein stond op het station te wachten op zijn trein naar werk. Hij had een vermoeide blik in zijn ogen en een aftandse aktetas in zijn hand. Terwijl hij voor zich uit staarde, viel hem niet op dat een groep mensen zenuwachtig wijzend in zijn richting keek.
Heel plotseling voelde Hein een por in zijn zij. Hij draaide zich om en keek recht in het opgewonden gezicht van een jonge vrouw. “Ben jij niet…?” begon ze, terwijl haar ogen van verbazing groter werden.
“Eh, pardon?” Hein had geen idee waar ze het over had.
“Jij bent het, echt waar! Jij bent Hans Westerbaan, toch?”
Hein’s ogen schoten wijd open. Hans Westerbaan? De beroemde acteur uit die populaire tv-serie, “De Kronieken van de Lage Landen”? Hij had wel eens gehoord dat mensen op elkaar konden lijken, maar dit was absurd. Toch, voordat hij kon protesteren, werd hij overrompeld door een stroom vragen van een steeds grotere mensenmassa.
“Scheelt het je als we een foto maken?”
“Wanneer komt het volgende seizoen uit?”
“Hoe was het om met Julia van Dam te werken?”
Op dat moment had Hein kunnen uitleggen dat hij niet Hans Westerbaan was. Hij had kunnen uitleggen dat hij slechts een accountmanager was bij een saaie verzekeringsmaatschappij en dat zijn grootste avontuur bestond uit het kiezen tussen koffiemelk of suiker. Maar een ondeugende glimlach verscheen op zijn gezicht. Waarom niet? dacht hij bij zichzelf.
Hij zette een brede glimlach op en begon enthousiast te knikken. “Ja, ja, zeker! Graag een foto! En ja, Julia is een geweldige collega. We hebben het heel gezellig samen!”
De reacties waren laaiend enthousiast. Al snel had Hein vier selfie’s gemaakt, twee handtekeningen gezet (in zijn eigen krabbel) en was hij verschillende keren op de schouder geklopt alsof hij een oude vriend was.
Al snel begon de menigte zich te verspreiden en Hein stond daar, duizelig van de adrenaline. Voor het eerst in jaren voelde hij zich levendig. Maar toen hoorde hij iemand roepen.
“Ja hallo, Hans! Ik dacht al dat je ergens in de buurt was. Wat leuk dat je nog een shuttle wilt nemen!” De echte Hans Westerbaan stond bij de ingang van het station en zwaaide enthousiast naar de menigte. Zijn zorgvuldig gestyled haar en glanzende zonnebril schreeuwden beroemdheid.
Hein deed het enige wat hij kon bedenken: hij draaide zich snel om en verdween in de groeiende menigte van forenzen. Terwijl hij rende, hoorde hij het geroezemoes van verbijstering en de stemmen van mensen die zich afvroegen hoe ze twee identieke Hans Westerbaans hadden gemist.
Hij gleed in een stil treinrijtuig en zakte opgelucht in een stoel. Hij ademde diep in en uit, beseffend dat hij net de grootste show van zijn leven had opgevoerd.
Na die dag keerde Hein terug naar zijn normale leven. Maar elke keer dat hij op het station stond, keek hij om zich heen met een klein, geheim glimlachje. Want hoe doodnormaal zijn bestaan ook kon lijken, hij wist dat hij niemand minder dan een dagje beroemde ster had gespeeld.
En vanaf dat moment werd elk bezoek aan het station toch iets specialer, met de wetenschap dat avontuur altijd om de hoek kon zitten — zelfs voor een doorsnee man als Hein de Vries.