Op een sombere maandagmorgen in het kantoor van een klein bedrijf in Amsterdam, begonnen de collega’s aan hun gebruikelijke ritueel: het bedenken van excuses om niet naar de wekelijkse, buitengewoon saaie vergadering te hoeven gaan. De vergadering stond bekend om zijn eindeloze monologen over cijfers en strategieën van de manager, een man met het charisma van een baksteen.
Tom, een vlotte markteer met een voorliefde voor ironie, trapte af. “Vandaag moet ik naar de dokter voor een controle,” zei hij vol overtuiging, terwijl hij zijn vizier richtte op zijn scherm.
“Wat voor controle?” vroeg Anouk, zijn collega en mede-samenzweerder, met opgetrokken wenkbrauwen.
“Mijn hond moet gevaccineerd worden tegen… eh… vliegende eekhoorns,” verzon Tom ter plekke. Hij schrok zelf een beetje van zijn eigen creativiteit maar hoopte dat het geloofwaardig genoeg klonk.
Anouk lachte. “Oké, die is goed. Ik zeg dat ik een dringende afspraak heb met mijn astroloog. Hij zegt dat mijn ‘lucky stars’ een beetje uit de lijn liggen en dat kan ik echt niet negeren.”
“Je sterrenbeeld kan inderdaad behoorlijk verwarrend zijn,” antwoordde Tom met een knipoog.
Ondertussen zat Pieter, een jongere IT-specialist die zijn zenuwen altijd slechts met moeite onder controle hield, ook na te denken. “Misschien kan ik zeggen dat mijn internet thuis uitgevallen is en dat ik op iemand van de kabelmaatschappij wacht?” stelde hij voor.
“Dat is een klassieke. Maar zorg ervoor dat je onze internetdienstverlener als boosdoener aanwijst, die is altijd traag,” verzekerde Anouk hem.
Marlies, de serieus ogende HR-manager, voegde zich bij hen. “Waarom zouden we niet gewoon eerlijk zijn? Zeggen dat we de vergadering nutteloos vinden en liever met werk bezig zijn waar we echt iets aan hebben?”
Iedereen keek haar aan alsof ze iets profaan had voorgesteld.
“Dat zou te gemakkelijk zijn,” zei Tom nadat hij zich had hersteld van het vriespunt dat haar voorstel bracht. “Dat zou lijken alsof we geen respect hebben voor de hiërarchie. En de kunst is juist om het onwaarschijnlijke geloofwaardig te maken.”
Op dat moment kwam hun manager langs, vermoedelijk op weg naar de beruchte saaie vergadering zelf. De collega’s veerden meteen op en hervatten hun werkzaamheden alsof ze hyperproductief waren. De manager schonk hen geen tweede blik en liep door.
“Pfoeh, die hebben we mooi ontwijkt,” fluisterde Pieter.
“Oké, de tijd dringt. Ik moet nog een excuus bedenken,” zei Lisa, de nieuwste aanwinst van het team. Ze had al snel geleerd dat deelnemen aan de vergadering een soort marteling was die je koste wat het kost moest vermijden.
“Ik zeg dat ik een zeldzame allergie heb voor de stoffen in de vergaderruimte,” stelde ze voor. Iedereen knikte goedkeurend. Dat een nieuwe collega zo snel zulke capriolen zou uithalen, gaf een vreemd soort voldoening.
Het moment van de waarheid naderde. Iedereen stond op en begon met hun voorbereidingen om de excuses in praktijk te brengen. De manager kwam langs om hen naar de vergaderruimte te begeleiden. Een voor een gaven ze hun zorgvuldig bedachte excuses.
“Dokter,” zei Tom.
“Astroloog,” voegde Anouk toe.
“Kabelmaatschappij,” zei Pieter.
“Zeldzame allergie,” verklaarde Lisa.
De manager keek hen stuk voor stuk aan, met een mengeling van wantrouwen en frustratie, maar knikte uiteindelijk langzaam. “Goed, misschien moeten we deze vergaderingen maar eens herzien.” Hij liep de vergaderruimte in.
De collega’s wisselden een triomfantelijke blik uit. Missie volbracht. Voor een week tenminste.
Ze gingen terug naar hun werkplek, opgelucht en tevreden met hun creatieve samenwerkingsgeest. Terug aan hun bureau, wisten ze dat de echte uitdaging niet was geweest om een excuus te bedenken, maar om het zo overtuigend mogelijk te brengen. In de wereld van het kantoor, met zijn kleine overwinningen en onzichtbare nederlagen, hadden ze zojuist de strijd van de excuses gewonnen.