Het was een dag die de geschiedenis van kantoorlegendes zou ingaan. De belangrijke presentatie aan de grootste klant van het jaar stond op het punt te beginnen. Stefan, de jonge, ambitieuze accountmanager, was zenuwachtig maar vastberaden. Zijn bril glinsterde in het koude fluorescerende licht van de vergaderruimte, terwijl hij zich mentaal voorbereidde op de presentatie die zijn carrière zou maken of breken.
Aan de andere kant van de tafel zat Karel, de goedbedoelende maar rampzalige werknemer die onbedoeld problemen als vliegen aantrok. Elke keer als er iets cruciaals te doen stond, leek Karel daar te zijn met zijn onhandigheid. Vandaag was geen uitzondering.
Stefan startte zijn presentatie met een pakkende inleiding. Alles leek op rolletjes te lopen, totdat hij op de eerste dia wilde klikken. De beamer begon plotseling te flikkeren en het scherm liep vast. Karel, met zijn onmiskenbare gevoel van urgentie, sprong overeind. “Geen probleem! Ik fix het wel even,” riep hij terwijl hij naar de beamer liep.
Nog voor iemand kon protesteren, trok Karel een stekker uit het stopcontact die niet de beamer, maar de hele elektrische installatie van de vergaderruimte uitschakelde. De kamer dook in absolute duisternis. Er was een moment van verbaasde stilte, en toen ging het licht weer aan. Karel stond met een zondebok-achtige uitdrukking op zijn gezicht. Hij haalde zijn schouders op en mompelde iets onduidelijks.
Stefan legde zijn hand op zijn voorhoofd, in wat alleen maar als een acute migraine kon worden beschreven. Hij doorstond de scène en hervatte zijn presentatie met mondelinge uitleg. Echter, net toen hij zijn tweede kernpunt wilde benadrukken, stond Karel op om koffie in te schenken. Hij tilde de thermoskan op en begon enthousiast te gieten, maar miste de mok volledig. De kokende vloeistof stroomde over de tafel, richting de dure laptops van de klant.
Chaos volgde. Papieren werden nat, laptops werden in veiligheid gebracht, en Karel stond te midden van de puinhoop met een lege thermoskan, alsof hij zojuist de drinker had verslagen in een koffie-gevecht. Stefan sloot zijn ogen, kort bidtend tot een niet-gespecificeerde hogere macht voor geduld.
De presentatie vond zijn einde in een ergerlijk coda, toen Karel besloot dat het een goed idee was om de videoboodschap van de CEO af te spelen als laatste redmiddel. Hij klikte op de verkeerde bestandsnaam en tot ieders shock, begon een schokkend geluidsfragment van een misplaatste zangersauditie te spelen. Karel’s angstige ogen groeiden groter, maar het kwaad was al geschied.
De klant stierf zo goed als van het lachen. Wat een ramp had moeten zijn, veranderde in een komische opvoering. Ze waardeerden de onbedoeld onthullende blik op de ‘humane’ kant van het bedrijf. Terwijl de deal verrassend genoeg nog steeds doorging, kreeg Karel een nieuwe bijnaam: “The Office Jester.”
Stefan zuchtte diep, deels uit opluchting en deels uit verbazing dat Karel het weer had gehaald, zij het op geheel eigen, chaotische wijze. En zo ging Karel door met zijn werk, zonder enige aanwijzing te hebben van de onuitwisbare voetafdruk die hij onbedoeld in het bedrijf achterliet. Elke toekomstige presentatie zou nu gepaard gaan met het verhaal van Karel, de onbedoelde saboteur, en zijn komische verwoestingen.