Op een regenachtige donderdagmiddag, terwijl de herfstbladeren buiten in de wind dansten, stapte Merel het café binnen. Ze schoof haar doorweekte jas uit en veegde een lok nat haar uit haar gezicht. Het was druk, je kon amper een tafeltje vinden waar je je koffie in redelijke rust kon drinken. Nadat ze eindelijk een vrije plek had gevonden, bestelde ze haar favoriete cappuccino en haalde een boek uit haar tas tevoorschijn. Haar oog viel op de man naast haar, verdiept in zijn laptop.
Zonder het te beseffen, sprak ze haar gedachten hardop uit: “Geloof je echt dat iemand dat wil lezen?” De man keek op van zijn scherm, zijn ogen flikkerden even van verrassing. Merel kleurde rood toen ze besefte wat ze had gezegd. “Oh, het spijt me!” stamelde ze, maar het was al te laat. Ze had zojuist een beroemde schrijver beledigd.
De man tegenover haar zuchtte diep, sloot zijn laptop en nam een slok van zijn koffie. “Nou, ik hoop van wel,” zei hij met een glimlach die toch iets gekwelds had.
Merel voelde zich nog ongemakkelijker. “Ik had het niet zo bedoeld,” probeerde ze uit te leggen. “Ik ben gewoon altijd nieuwsgierig als ik mensen zie schrijven.”
De schrijver lachte toen, een warme, aanstekelijke lach. “Ik begrijp het, maar je timing kan beter.” Hij gaf haar een knipoog, waardoor ze zich iets geruster voelde.
Merel dacht snel na. Ze moest dit goedmaken, en wel nu. “Kan ik je trakteren op iets? Om het goed te maken?”
“Nou, dat zou aardig zijn,” zei hij. “Een latte misschien?”
Ze knikte enthousiast en liep naar de bar om de latte te bestellen. Toen ze terugkwam, zag ze dat de schrijver zijn laptop had opgeborgen en zijn stoel naar haar tafel had verplaatst. “Mag ik?” vroeg hij, terwijl hij zonder haar antwoord af te wachten ging zitten.
“Tuurlijk,” antwoordde ze, starend naar de schuimlaag op zijn latte. “Ik ben trouwens Merel.”
“En ik ben Richard,” zei hij, terwijl hij de hete latte naar zijn lippen bracht. “Richard van Gaart.”
Merels ogen werden groot. “De Richard van Gaart? De schrijver van ‘De Onschuldige Minnaars’?”
Richard grijnsde. “Dezelfde.”
Ze kon het niet geloven en voelde zich nog slechter over haar eerdere opmerking. “Ben je nu boos op me?” vroeg ze voorzichtig.
“Ach,” zei Richard, terwijl hij naar buiten keek, “in dit vak moet je een dikke huid hebben. Bovendien,” hij keek haar weer aan, “je hebt me een gratis latte opgeleverd. Dat maakt veel goed.”
Merel lachte opgelucht en ze begonnen een geanimeerd gesprek over boeken, schrijvers en het leven. Ze ontdekte dat Richard, ondanks zijn fameuze werk, een gewone man was met een passie die zijn hele leven had geconsumeerd.
Na een tijdje stond Richard op. “Merel, ik moet ervandoor. Bedankt voor de koffie en het gezelschap.”
Merel knikte. “Het was een genoegen, en nogmaals, het spijt me voor mijn botte opmerking.”
Richard glimlachte voor de laatste keer. “Geen probleem, Merel. Misschien was het wat ik nodig had om mijn perspectief te verfrissen. Wie weet, beland je nog in een van mijn verhalen.” Met die woorden verliet hij het café, en Merel voelde zich lichter dan toen ze arriveerde.
Ze keek naar de lege stoel tegenover haar en glimlachte. Soms kun je door een blunder een onverwachte vriend maken, of in dit geval, een glimp opvangen van een beroemde schrijver die, achter zijn woorden, gewoon een mens is.