Er was eens een man genaamd Bram, wiens liefdesleven altijd een raadsel was. Toen hij zijn grootmoeder toevallig tegen het lijf liep op een vrijdagavond, had hij geen flauw benul dat zij zijn Cupido zou worden. Grootmoeder, een oudere vrouw met ondeugende ogen en een scherpe tong, had altijd niet te missen adviezen klaar. Haar verstand leek soms te piekeren op de grens van genialiteit en krankzinnigheid. Toch hield Bram zielsveel van haar.
Grootmoeder zat te breien op haar wiebelige schommelstoel, haar handen vlogen over de wol alsof zij de sluier van het lot zelf weefde. “Bram”, begon ze met een stem die doordrenkt was van levenswijsheid en ondeugd, “jij moet je hart volgen, maar je voeten niet vergeten.”
Bram fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij dit onnavolgbare advies overwoog. Zijn hart volgen? Natuurlijk, dat was eenvoudig. Maar zijn voeten? Grootmoeder’s raad was als een puzzel zonder oplossing, fascinerend en tegelijk frustrerend.
“Ga staan, jongen,” beval Grootmoeder plotseling, het schommelen abrupt stakend. “We gaan naar de markt.”
Met enige tegenzin volgde Bram zijn grootmoeder naar de drukke markt in het midden van hun pittoreske dorpje. De kraampjes stonden vol met kleurrijke krachten van de natuur: rode appels, gele citroenen, en paarse bloemen die wel uit een sprookje leken geplukt. Grootmoeder liep recht op een bloemenstalletje af en koos doelbewust een grote zonnebloem.
“Deze moet je aan een meisje geven,” zei ze met een mysterieuze glimlach. “De zonnebloem volgt het licht, zoals jouw hart het juiste meisje zal volgen.”
Net toen Bram wilde protesteren tegen deze schijnbaar dwaze onderneming, zag hij haar: een jonge vrouw met lange, donkere haren en een boek strak onder haar arm geklemd. Zijn hart deed een dubbele salto. “Dat moet zij zijn,” fluisterde Grootmoeder zachtjes, alsof ze de gedachten van haar kleinzoon kon lezen.
Bram aarzelde, maar herinnerde zich het andere deel van Grootmoeders advies: “je voeten niet vergeten”. Hij trok zijn schoenen uit, hield de zonnebloem stevig in zijn hand en liep blootsvoets naar de jonge vrouw toe. Iedereen op de markt keek hen met een mengeling van verbazing en vermaak aan.
“Hallo,” begon hij onbeholpen. “Dit is voor jou.” Hij overhandigde haar de zonnebloem, zijn wangen net zo rood als de appels om hen heen. De vrouw lachte hartelijk. “Ik ben Eva,” zei ze, terwijl ze de zonnebloem aannam. “Je hebt mijn dag verlicht.”
Die avond, terwijl de sterren aan de hemel straalden als fonkelende diamanten, dineerde Bram met Eva in een klein, charmant restaurant. Ze praatten diep in de nacht over boeken, dromen en alles daartussenin. Grootmoeder, die heimelijk het paar gadesloeg vanuit een schaduwrijk steegje, glimlachte tevreden.
Bram besefte die nacht dat zijn grootmoeders gekke adviezen een wonderlijke waarheid bevatten. Zijn voeten hadden hem geleid naar een nieuw hoofdstuk van zijn leven, net zoals zijn hart de juiste persoon had gevonden.
En zo vervolgde hij zijn leven, altijd luisterend naar de onmisbare raad van zijn gekke, wijze grootmoeder. En als men zich ooit afvroeg waarom hij soms blootsvoets door het dorp liep, was het antwoord simpel: Liefde volgt geen kaart, enkel het pad dat zijn hart en voeten samen durven bewandelen.