Op een zwoele zomeravond stond Johan voor de grote houten deur van het huis van zijn schoonouders. Hij had zijn haren netjes gekamd en droeg zijn beste pak. Zijn hart bonsde als een basdrum, want vanavond was het diner waarop hij moest indruk maken. Als een ware kenner van alles wat met wijn te maken had, zou hij de avond stelen. Tenminste, dat was het plan.
Zijn schoonvader, meneer Jansen, opende de deur met een warme glimlach. “Ah, Johan! Kom binnen, jongen. We hebben al een paar bijzondere wijnen opengetrokken, speciaal voor jou.”
Johan ging zitten aan de lange eettafel in de eetkamer. De kaarsen brandden zachtjes en verlichtten de glanzende glazen en de rijen wijnflessen die sierlijk werden gepresenteerd. Mevrouw Jansen, die altijd erg gecharmeerd was van Johan, schonk hem een glimlach.
“Proef deze eerst,” zei meneer Jansen terwijl hij een fles opende en een rijke, robijnrode wijn in Johan’s glas schonk. Johan knikte zelfverzekerd en bracht het glas naar zijn neus.
“Ah, duidelijk een Merlot,” zei hij met een knipoog. Meneer Jansen fronste even, maar zei niets. Johan merkte de foute beoordeling niet op en nam een slokje.
“Tegen mijn klompen,” mompelde meneer Jansen later in de keuken tegen zijn vrouw. “Dat was een Cabernet Sauvignon.”
De avond vorderde en met elk nieuw glas wijn werd Johan zelfverzekerder. Hij begon volop te praten over terroirs, tannines en fermentatiemethoden. “Deze Chardonnay heeft een heerlijke hint van eikenhout,” zei hij bij een volgende wijn.
“Dat is een Sauvignon Blanc,” fluisterde mevrouw Jansen tegen haar man, die langzaam zijn geduld begon te verliezen.
Bij het derde glas zat de sfeer eindelijk goed. Johan leek alle etiquette en detailkennis te verjagen met zijn enthousiasme. Na weer een slok, bolde hij zijn wangen en riep: “Duidelijk een fantastische Rioja, dat moet wel.”
Een ongemakkelijke stilte viel in de kamer. Mevrouw Jansen schoot in de lach en probeerde het te verhullen met een kuchtje. “Dat was een Bourgogne, lieverd,” zei ze met een lieve glimlach.
Johan slikte en voelde zijn wangen gloeien. Desondanks gaf hij niet op. Vertrouwen was de sleutel, zo hield hij zichzelf voor. Hij pakte een andere fles en bestudeerde het etiket, dan niet langer vertrouwend op zijn gevoelens. “Een Pinot Noir, die herken ik overal!” Hij schonk zichzelf volop in en nam een grote slok.
“O, hemeltje,”zuchtte meneer Jansen. “Dat was een Chianti.”
Aan het einde van de avond stond Johan buiten, klaar om naar huis te gaan. Hij had gevoel dat hij het gigantisch verpest had. Meneer Jansen klopte hem bemoedigend op de schouder. “Het is niet je wijnkennis die telt, jongen. Het was een heerlijke avond, en je hebt ons allen een goede lach bezorgd.”
Johan keek naar de sterren en lachte verlegen. “Misschien moet ik me richten op bier,” zei hij met een knipoog.
In hun woonkamer, terwijl ze de avond terugblikten, zei mevrouw Jansen: “Hij heeft misschien geen geweldige wijnkennis, maar hij heeft een groot hart.” Meneer Jansen knikte instemmend. En ondanks zijn misverstanden, had Johan die avond toch op de juiste manier indruk weten te maken.