Het was een gewone dinsdagmiddag toen Gijs van der Meulen iets buitengewoons ontdekte. Gijs, een wat onhandige man van rond de veertig, had nooit iets speciaals gedacht te bezitten, behalve misschien zijn neus voor het vinden van verloren sokken – een talent dat hem echter zelden indruk opleverde bij anderen. Die middag veranderde alles.
Tijdens een lunchpauze op zijn werk, terwijl hij in de bedrijfskeuken een broodje smeerde, voelde hij plots een vreemde tinteling in zijn handen. Zonder dat hij het besefte, begon alles wat hij aanraakte zich te veranderen in… gefrituurde snacks. De keukentafel werd een reusachtige frikandel, de koffiemachine veranderde in een onuitputtelijke bron van kroketten, en zijn collega’s boterhammen werden spontaan bitterballen. Toen hij zichzelf eindelijk een beetje onder controle had, was de keuken veranderd in een ware snackbar.
Zijn collega’s keken met open mond naar de transformatie. “Wat heb je gedaan, Gijs?” vroeg Marjan, de receptioniste, die net wilde gaan zitten aan wat nu een grote kroket-bureaustoel was.
“Ik heb echt geen idee,” stamelde Gijs. Maar de glimlach die zich op zijn gezicht begon te vormen, was onmiskenbaar. Hij voelde zich eindelijk opmerkelijk.
Zijn nieuwe vaardigheid zou hem echter in de vreemdste situaties brengen. De volgende ochtend besloot Gijs om met het openbaar vervoer naar zijn werk te gaan, in plaats van met de fiets. Toen hij het handvat van de tram vastpakte, veranderde de hele tram in een gigantische rol kroketten. Passagiers gilden, maar Gijs kon alleen maar denken aan hoeveel saus er nodig zou zijn voor deze maaltijd.
Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje. Gijs werd al snel bekend als “De Frituurman.” Mensen begonnen hem op straat te herkennen en hem te vragen om hun boodschappen om te toveren in gefrituurde heerlijkheden. Het was vermakelijk voor hen, maar Gijs begon al snel de nadelen te zien. Zijn vaardigheden waren oncontroleerbaar. Hij paradoxaal kreeg kloppen van frituurvet in zijn dromen en veranderde per ongeluk zijn badkuip in een oliebollenkraam.
Toen hij op een avond besloot om een rustige wandeling te maken in het park, raakte hij afgeleid door een groep eenden die hem achtervolgden in de hoop op een lekker hapje. Hij struikelde over zijn eigen voeten en viel tegen een standbeeld, wat prompt een mega-bitterbal werd. Mensen om hem heen applaudisseerden terwijl eenden het hapje te lijf gingen.
Maar zoals met de meeste ongewenste talenten, moest Gijs een manier vinden om zichzelf te geleiden. Hij volgde lessen in meditatie en ontwikkelde een nieuwe waardering voor niet-gefrituurd voedsel. Uiteindelijk vond hij een balans, al was hij altijd op zijn hoede bij belangrijke gelegenheden. Vooral toen hij op zijn nichtjes bruiloft per ongeluk de trouwcake veranderde in een wentelteefje, wat best wel een hit werd.
Uiteindelijk, jaren later, toen zijn naam bijna vergeten was en hij een rustig leven leidde als zen-kookleraar, kon hij erom lachen. “Het leven heeft vreemde wendingen,” zei hij vaak tegen zijn studenten. “En soms verandert het zelfs in een kroket.”