In de wirwar van onze digitale wereld vond een zekere Maria Sánchez haar weg naar een online cursus zelfverdediging. De cursus beloofde de geheimen van fysieke en mentale weerbaarheid te ontrafelen. Voor Maria, een vrouw van fijnbesnaard intellect en een ongekend enthousiasme, leek dit de perfecte kans om haar proactieve aard te voeden. Geboren met het charisma van een Amélie Poulain, maar met de tijdsontwikkeling van een Kafkaesque personage, was Maria vastbesloten om deze nieuwe vaardigheid tot in de perfectie te leren.
De eerste les begon eenvoudig: ontwaak de innerlijke krijger, wees alert. Maria besloot deze les onmiddellijk toe te passen. Die avond, terwijl ze aan de kassa van de supermarkt stond en de caissière met een al te vriendelijke glimlach haar boodschappen scande, wrong ze haar ogen dicht en fluisterde ze scherp: “Ik zie alles.” De caissière, die nietsvermoedend aan het werk was, schrok zich een hoedje en liet prompt de kassa rollen met een kletterende symfonie van kleingeld als gevolg.
Onverschrokken ging Maria verder met haar lessen. “De kunst van afwenden,” luidde de volgende module. Het advies: draai je lichaam ter bescherming en vermijd ongewenste aanrakingen. Toen Maria enkele dagen later werd voorgesteld aan de nieuwe baas op het werk, een man met de naam Peter, besloten haar handen blindelings het principe van afwenden toe te passen en rolden sierlijk als een windmolen, toevallig een stapel met dossiers omver werpend. Peter, licht verbijsterd, glimlachte nerveus en vermelde niets.
Misschien lag een deel van haar probleem in de interpretatie. Les drie: “Impact van geluid”. Sla hard op een oppervlak om de tegenstander te desoriënteren. Maria besloot deze wijsheid in praktijk te brengen. ’s Ochtends in het openbaar vervoer, bij elke halte waar het voertuig stopte, begon ze luid tegen de paal te tikken. Wat begon met enkele nieuwsgierige blikken van andere passagiers, mondde uit in een collectieve hoestbui van verontwaardiging toen het tikken overging in een driftig gebonk.
Maar het onbetwiste hoogtepunt kwam met de module “Bevroren stilstand”. In situaties van hoog gevaar, luidde de les, moet men verstijven en mentaal een alkmaarskaas worden. Die etalage was waardevol en Maria noteerde elk woord met extreme precisie. Toen de postbode op een onvoorzien tijdstip aan haar deur klopte, verstijfde ze midden in de woonkamer, haar armen stijf langs haar lichaam geklemd, haar blik star vooruit gericht.
“Mevrouw?” riep de postbode bezorgd door de brievenbus. Maria hoorde het, maar bewoog geen spier. Na enkele ongemakkelijke minuten, waarin de postbode zich afvroeg of hij getuige was van een surrealistische kunstperformance, verliet hij stilletjes het pand, terwijl hij zich afvroeg of het stadsleven hem langzaam krankzinnig maakte.
Nadat maanden verstrijken, besloot Maria dat misschien de cursus, ondanks zijn vele lichtpuntjes, haar dagelijks leven iets gecompliceerder had gemaakt dan ze verwachtte. Niettemin, zoals een ware Borges-karakter, besloot ze dat iedere misstap een les was, iedere vergissing een schakel in een ondoorgrondelijke ketting van menselijk leren en persoonlijke groei.
En zo vervolgde Maria haar pad, een levend testament van misverstand en komische heroïek, zich onbewust van de diepe filosofische vraag die haar voor ieder van ons stelde: zijn we allen niet slechts zoekende naar betekenis in een wereld zoals een manusje-van-alles dat door een oneindige bieb zwerft?