In het labyrint van de grijze kantoren van Kantoor 7B ontstond het briljante, maar noodlottige idee. Arjen, de informaticus die bekend stond om zijn scherpe geest en absurde gevoel voor humor, had het plan ontworpen. Zijn collega’s, Miranda van de administratie en Jerome van de marketing, stemden onmiddellijk toe. Ze waren vastbesloten hun strenge baas, meneer De Vries, eens goed aan het lachen te krijgen.
Het plan stond tot in het kleinste detail uitgedacht in Arjens notitieblokje, dat al bijna een heilig manuscript was geworden. De bedoeling was een nep-e-mail van het hoofdkantoor op te stellen waarin meneer De Vries werd verteld dat hij gepromoveerd was tot ‘Hoofd van de Universele Administratie,’ een geheel fictieve functie.
Om de grap overtuigend te maken, implementeerde Arjen een stuk computercode dat automatisch een zeer professionele en authentieke e-mail met het officiële logo en alle benodigde bedrijfsgegevens zou genereren. Miranda, met haar oog voor detail, zorgde voor de opmaak en Jeromes pen leverde de perfecte toneeltekst voor de e-mailinhoud.
Op een regenachtige woensdagochtend, die met zijn grijze wolken leek gehoor te geven aan de grillen van een kosmisch labyrint, werd de e-mail verzonden. De collega’s wachtten gespannen op de reactie van meneer De Vries, verwachtingsvol dat hun morsige meesterwerk zou ontploffen in klaterende lachsalvo’s.
De eerste vergissing openbaarde zich toen meneer De Vries plotseling zijn kantoor verliet en naar de directiekamer snelde zonder een woord te zeggen. Verbaasd volgden de samenzweerders hem op een veilige afstand en zagen hoe hij een lange vergadering aanvloog. Denkt hij dat het echt is? vroeg Miranda met gesmoorde stem. Arjen blies een zucht, terwijl Jerome letterlijk de muren begon af te struinen, bezeten door zenuwachtige energie.
Uren later kwam meneer De Vries terug naar zijn kantoor, nu met een brede glimlach zichtbaar op zijn anders zo serieuze gelaat. Hij verzamelde zijn team en maakte plechtig bekend dat hij werkelijk gepromoveerd was. “Jullie strategieën en harde werk hebben vruchten afgeworpen,” zei hij met een stem vol opwinding. “Ik vertrek naar het hoofdkantoor in New York.”
Het team, overdonderd door dit ironische volte-face, stroomde naar buiten voor een gezamenlijke lunch die als een feestelijke maar bitterzoete afwisseling aanvoelde. Hun grap had onbedoeld de deuren geopend voor een daadwerkelijke promotie en een voor hen ongedachte wending gegeven aan hun professionele realiteit.
In de epiloog van deze kosmische komedie, keerden Arjen, Miranda en Jerome terug naar hun respectievelijke bureaus, en allen dansten nu op de ongrijpbare kadans van een nieuwe werkomgeving.
Het plan was mislukt, maar de ondoorgrondelijke architectuur van het lot had hen, hoe onbedoeld ook, een nieuwe koers gegeven. Of dit nu een zegen of een diepere dekmantel van een universele scherts was, bleef een bron van reflectie in de stille uren van nacontemplatie.
Toen de zon eindelijk door de wolken brak die het kantoor hadden verstikt, voelde Arjen een vreemde verlichting. Misschien, bedacht hij, was de werkelijkheid zélf een grap, bedoeld om onze grootste verwachtingen te ondermijnen en daarmee ons begrip van de waarheid in een eeuwige loop te plaatsen.