Sophie staarde naar haar spiegelbeeld en zuchtte. Haar haren waren een warboel en haar ogen rood van het huilen. “Enough is enough,” zei ze hardop, channeling haar innerlijke motivatiespreker. Ze had een plan. Ze zou haar ex, Lars, terugwinnen met een grootse, gedurfde liefdesverklaring. De wereld zou zwijgen bij haar woorden. Of tenminste, dat hoopte ze.
In plaats van een saaie brief of een telefoontje, had Sophie een briljant idee: een openbare liefdesverklaring in het park waar ze hun eerste date hadden. Zooals Billboards, Roses, en een ster vuurwerkshow die zelfs Voldermort zou stoppen… okay, misschien niet helemaal die absurditeit, maar dicht genoeg.
Toen de grote dag aanbrak, kleedde Sophie zich in haar mooiste rode jurk, haar “luister-ik-heb-mijn-levenslessen-geleerd”- jurk. Ze had al haar spaargeld in de liefdesverklaring gestopt. Het park was versierd met ballonnen, en op ieder van hen stond geschreven: “Lars, ik hou van je.” Een reclamevliegtuig cirkelde boven hen met de boodschap: “Neem me terug, Lars!” in grote, roze letters.
Lars was ook uitgenodigd, natuurlijk, maar niet op de hoogte gebracht van het waarom. Toen hij aankwam, kon hij zijn ogen nauwelijks geloven.
“Sophie, wat is dit allemaal?” vroeg hij, zijn ogen groot en zijn mond half open.
Sophie ademde diep in en begon haar zorgvuldig voorbereide speech. “Lars,” begon ze dramatisch, “ik wil je laten weten hoe veel je voor me betekent. Onze verleden tijd samen was magisch, net zoals een hoofdstuk uit Harry Potter!”
Lars glimlachte zenuwachtig en keek om zich heen naar de groeiende menigte toeschouwers. “Sophie, dat is leuk, maar-“
Maar Sophie liet zich niet afleiden. “Lars jouw opoffering, jouw liefde, jouw ofrecimiento… Ik bedoel, offers… ze zijn zoals Lily’s liefde voor Harry! Je bent als mijn eigen persoonlijke Patronus, mijn beschermende licht in een duistere wereld.”
Lars, die hier vragen over begon te krijgen, probeerde zijn lachen in te houden. “Sophie, ik begrijp wat je bedoelt, maar-“
Sophie richte haar blik op de lucht waar net het vuurwerk begon. “Kijk naar de lucht, Lars! Prachtig, nietwaar? Net als onze liefde, stralend en onvergetelijk.”
Het vuurwerk begon, maar in plaats van hartvormige explosies verschenen er woeste draakachtige figuren. Het leek meer op een strijdtoneel uit de “Triwizard Tournament” dan een romantische verklaring.
Lars, worstelend om niet hardop te lachen, legde een hand op Sophies schouder. “Sophie, dit is werkelijk het gekste gebaar dat ik ooit heb gezien. Maar er is één klein probleem…”
Sophie keek hem vragend aan.
“Ik ben allergisch voor ballonnen…”
Sophie kon haar oren niet geloven. “Allergisch voor ballonnen? Dat is het probleem?”
Lars knikte schuldig. “Yep, en een beetje bang voor vuurwerk… en omringd door zo veel mensen.”
Sophie, teleurgesteld en tegelijkertijd lachend om haar eigen mislukking, spreidde haar armen. “Dus, het was allemaal voor niets?”
Lars omhelsde haar en fluisterde, “Het gebaar was lief, echt waar. Maar misschien moeten we gewoon een kop koffie drinken en rustig praten. Zonder al het spektakel.”
Sophie, opgelucht maar ook een beetje beschaamd, knikte. “Koffie klinkt goed. Misschien toch liever in een café dan in de open lucht.”
En zo eindigde de groots opgezette liefdesverklaring in een eenvoudig koffiedate. Hoewel het niet helemaal ging zoals gepland, lachten Sophie en Lars erom. Soms vertellen de meest waanzinnige pogingen gewoon het beste verhaal.