Het was een gewone donderdagochtend in november toen Klaas besloot dat het genoeg was. Hij had er schoon genoeg van—de constante meldingen, de eindeloze stroom van e-mails, en dat irritante ping-geluid dat je brein kapotmartelt. Klaas was een man van middelbare leeftijd, met een buikje dat getuigde van zijn liefde voor de Hollandse keuken en een hoofd dat bedekt was met een bescheiden hoeveelheid grijs haar. Hij werkte in een stoffig administratiekantoor en hij was het leven van alledag meer dan zat.
“Ik kap ermee,” sprak hij resoluut, zichzelf toesprekend in de spiegel. Hij keek zijn spiegelbeeld in de ogen en voelde een golf van vastberadenheid door zich heen stromen. “Vandaag de dag zet ik mijn technologie aan de kant en keer ik terug naar de basis.”
Het begon allemaal goed. Klaas schopte zijn smartphone in de badkamerla en verzegelde zijn laptop in een kartonnen doos. Vanaf dat moment zou hij enkel communiceren via geschreven brieven, zoals in de goede oude tijd. Zijn eerste test? Een wandeling door de buurt. Geen telefoon, geen muziek—alleen hij en de frisse lucht.
Hij stapte naar buiten en inhaleerde diep. Het voelde bevrijdend… voor ongeveer tien minuten. Toen begon het ongeduldige gevoel op te komen. Waar zou hij heen gaan? Zonder Google Maps was hij gedoemd te verdwalen in zijn eigen buurt.
Een dag later stond Klaas in de supermarkt, gewapend met een papieren boodschappenlijstje. Op zoek naar havermout dwaalde hij door de gangpaden, maar de havermout bleek zo ongrijpbaar als een schim. Geen app om hem de weg te wijzen. “Waar heb je jezelf in hemelsnaam toe veroordeeld?” mompelde hij tegen zichzelf.
Met bonkende hartslag naderde hij de kassa, zijn mandje gevuld met willekeurige items die hij niet nodig had. Hij haalde een diep adem en vroeg voorzichtig aan de caissière waar de havermout lag. “Gangpad vijf, meneer,” antwoordde ze monter. Hij voelde zich een Neanderthaler die net had ontdekt hoe vuur werkt.
Thuisgekomen probeerde Klaas de krant te lezen bij een kop thee, maar tot zijn ergernis ontdekte hij dat hij gewend was geraakt aan het snelle scrollen op het scherm en het directe opzoeken van onbekende woorden. Nu moest hij iedere zin herlezen, en uiteindelijk gaf hij het op. Het werd uitdagender en uitdagender.
Dagen verstreken en Klaas’ resolutie begon te wankelen. Zijn vrienden en familie maakten zich zorgen en stuurden hoopvolle rooksignalen in de vorm van brieven en kaarten, maar geen van deze had de onmiddellijke bevrediging van een whatsappbericht.
Tot—op een donkere, stormachtige avond—begon Klaas waanzinnig te verlangen naar zijn oude leven. Hij stond op en rukte de doos onder zijn bed vandaan. Met trillende vingers haalde hij zijn laptop eruit. De lichten flikkerden en even overwoog hij de letterlijke duisternis boven de digitale.
En toen gebeurde het onvermijdelijke. Zijn e-mailprogramma opende met een plotselinge vlaag van notificaties en hij zakte in zijn stoel, overweldigd maar vreemd gerustgesteld. Binnen enkele minuten begon hij door e-mails en memes te zappen alsof er nooit iets veranderd was.
De volgende ochtend vertelde hij het zijn vrouw. “Het was een mislukking,” gaf hij toe met een schouders ophalen. “Ik kan niet zonder technologie.”
Ze lachte hartelijk. “Dat is niet erg, Klaas. Nu weet je het zeker.”
En zo ontdekte Klaas dat sommige deel van moderne technologie onmisbaar waren geworden, zoals zuurstof voor vissen. Terwijl hij zijn dagelijkse routine weer oppikte, kon hij niet anders dan erom lachen hoe hij, door zijn eigen knulligheid, een analoog bestaan had geprobeerd te omarmen.
Omdat af en toe falen soms de meest lachwekkende ontdekking blijkt te zijn van allemaal.