Ergens in een schimmige uithoek van de stad, waar de lantaarns flikkerden alsof ze probeerden geheimen te verbergen, bevond zich een bescheiden café. Dit was geen gewoon café; het opende zijn deuren slechts na zonsondergang en sloot ze vóór het eerste licht van de dageraad. De naam van het etablissement, in gedempte gouden letters, luidde eenvoudigweg “Nocturno.” Voorbijgangers die er toevallig langs kwamen, merkte het nauwelijks op, maar de vaste bezoekers wisten beter.
De eigenaar, een bebrilde man genaamd Salvador, was bijna even mysterieus als het café zelf. Men zei dat hij zich zowel in gisteren als in morgen tegelijk kon bevinden, een man zonder haast in een wereld die gejaagd was. Hij glimlachte altijd met een geheimzinnige lucht, alsof hij de antwoorden op vragen kende die niemand durfde te stellen.
Nocturno trok een bijzondere clientèle aan. Mensen die worstelden met het gewicht van geheimen, die te zwaar waren om alleen te dragen. Het was een toevluchtsoord voor zij die verlangden naar een schijn van verlichting, zonder het oordeel dat het daglicht met zich mee kon brengen.
Op een nacht verscheen een vrouw genaamd Elena, haar frêle gestalte gehuld in een lange mantel. Ze nam plaats aan een tafeltje bij het raam, dat uitzicht bood op de stille straat. Salvador naderde haar geruisloos en plaatste een kop dampende koffie voor haar.
“Wat is je verhaal, mijn kind?” vroeg hij zachtjes, zijn ogen priemend maar vriendelijk.
Elena staarde in de donkere vloeistof en begon te spreken, haar woorden als as die opdwarrelde uit een verdwijnend vuur. Ze vertelde over een geliefde die verdwenen was, en de vermoeden die haar greep dat hij een andere werkelijkheid had betreden. Ze geloofde niet in het gewone verlies; nee, ze voelde met elke vezel in haar lichaam dat hij zich bevond in een dimensie waar tijd en ruimte anders werkten. De naam van die dimensie kende ze niet, maar soms, in haar dromen, zag ze flarden van een stad die zowel bekend als vreemd was.
Salvador luisterde aandachtig, en toen ze uitgesproken was, knikte hij langzaam. “De stad die je beschrijft, herinner ik me uit oude geschriften,” zei hij, “een plek waar alle geheimen en waarheden van deze wereld als stromen van licht en schaduwen bestaan. Niet velen bereiken die plaats, en nog minder keren terug.”
Elena’s ogen vulden zich met tranen, niet van verdriet, maar van een besef, een weten dat haar geliefde niet eenvoudig was verdwenen, maar dat hij een groter avontuur had gekozen, een zoektocht naar antwoorden die deze wereld niet kon bieden.
Terwijl de nacht vorderde, kwamen en gingen andere bezoekers; een man die fluisterde over parallelle universums waarin hij andere versies van zichzelf ontmoette, een vrouw die de tijd kon voelen ten koste van haar eigen levensjaren. Elk met een verhaal zo verweven met mystiek en realiteit dat het moeilijk was te zeggen waar het ene eindigde en het andere begon.
Nocturno bleef een baken voor hen die zochten naar meer dan het tastbare, een plek waar geheimen werden gedeeld en misschien zelfs een beetje begrepen. En toen de dageraad schemerde en de straten weer levendig begonnen te worden, sloot Salvador de deuren van zijn café. Hij wist dat de nacht opnieuw zou aanbreken, en met haar, nieuwe verhalen en onvertelde geheimen die hun intrede zouden doen.
In Nocturno werkten tijd en ruimte soms op mysterieuze wijzen, maar één ding bleef constant: het was een toevluchtsoord voor de verloren zielen, die hun diepste geheimen wilden delen en een vleugje begrip zochten in de koele omhelzing van de nacht.