In het hart van de stad Venturus, waar torens van staal en glas elkaar de hemel in staken, bestond een samenleving die zo uniek was dat het haast niet te geloven leek. In Venturus had elke persoon het recht om hun leeftijd te kiezen. Mensen konden jong zijn als de ochtenddauw of oud als de heuvels, afhankelijk van hun gemoedstoestand, hun wijsheid, of gewoon hun lust naar avontuur.
Ezra was een man van zeventig die al zes decennia in het lichaam van een twintigjarige had geleefd. Hij was wijs en zijn ogen droegen de kennis van vele jaren, maar zijn huid was strak en zijn aderen liepen vol met het leven van de jeugd. Ezra genoot van zijn schaduwrijke tuin, waarin hij uren kon doorbrengen met het bedenken van nieuwe geneeskundige kruiden die hij bedacht in zijn laboratorium. Zijn jeugdige voorkomen zorgde ervoor dat niemand werkelijk besefte hoe diep zijn ervaring ging.
Op een dag, tijdens zijn dagelijkse ronde door het stadspark, ontmoette Ezra een jonge vrouw genaamd Isla die had gekozen om vijf jaar oud te blijven. Haar stralende ogen zetten zich af tegen haar kleine, kwetsbare lichaam, en haar geest was even ontembaar als de wind. Isla was een kunstenaar. Haar werken hingen in galerieën over de hele stad, en niemand kon vermoeden dat dit jonge meisje meesterwerken van surrealistische schoonheid maakte.
“Ezra, waarom wil jij nooit ouder worden?” vroeg Isla terwijl ze een madelief plukte en in haar haar plaatste.
Ezra glimlachte, een glimlach vol verdriet en wijsheid. “Elke leeftijd heeft zijn eigen voordelen, Isla. Maar ik heb gekozen om jong te blijven zodat ik de wereld nog altijd met optimisme en energie kan benaderen.”
Maar binnen de straten van Venturus was niet iedereen gelukkig met de eeuwige jeugd. Saul, een man die net als Ezra ooit twintig had gekozen maar nu een vijftigjarige verschijning had, bekeek de wereld door de lens van spijt. Hij zat vaak aan de kade van de rivier, starend naar zijn spiegelbeeld in het water, en vroeg zich af hoe zijn leven anders had kunnen zijn als hij had gekozen zoals Ezra.
Een avond, toen de zon begon te zakken en de lucht een mengeling was van oranje en paarse tinten, raakte Ezra in gesprek met Saul.
“Waarom heb je jezelf veranderd, Saul?” vroeg Ezra voorzichtig.
Saul keek lang naar Ezra voordat hij antwoordde. “Er zijn bepaalde lasten die ik niet langer wilde dragen als jongeman. De verantwoordelijkheid voelde verpletterend. Toen besloot ik ouder te worden, in de hoop dat met de tijd ook de zwaarte minder zou worden.”
Ezra knikte begrijpend. “En, heeft het geholpen?”
Saul schudde zijn hoofd. “De last zit niet in de leeftijd, Ezra. Het zit diep binnenin ons. Niet te ontsnappen door veroudering of verjonging.”
Dit gesprek zette Ezra aan het denken. Hij bleef nog die avond lang bij de rivier zitten, nadenkend over zijn eigen keuzes en het leven om hem heen. De nacht viel, donker en stil, en in die stilte vond Ezra een beetje van de rust die hij zocht, ver verwijderd van de hectiek van tijd en leeftijd.
Het was die nacht dat Ezra een besluit nam. Voor het eerst in zestig jaar zou hij zijn leeftijd veranderen. Niet omdat hij spijt had, maar omdat hij begreep dat groei, ware groei, meer is dan alleen het behouden van jeugdige energie. Die nacht werd Ezra vijfentwintig en voelde voor het eerst de kracht van een innerlijke balans die hij had gezocht.
De volgende dag ontmoette hij Isla weer in het park. Haar ogen straalden zoals altijd, en de madelief zat nog steeds in haar haar.
“Ezra, je ziet er anders uit,” zei ze, haar hoofd kantelend.
Ezra glimlachte zacht. “Ik heb een keuze gemaakt, Isla. Want soms moet je niet enkel kijken naar wat je kunt zijn, maar naar wat je moet zijn om jezelf volledig te omarmen.”
In Venturus kon iedereen hun leeftijd kiezen, maar Ezra had geleerd dat echte groei komt van binnenuit. En zo bleef de stad dromen en groeien, de mensen balancerend tussen jeugd en wijsheid, op zoek naar hun eigen waarheid in de tijdloze wandelgangen van het leven.