Elke nacht sliep Helena diep, ver weg van haar zorgen, maar in haar dromen kwam hij, steeds weer, de onbekende man. Hij had een gezicht dat vaag bekend voorkwam, alsof hij iemand was uit een leven dat ze nooit had geleefd. Zijn blauwe ogen, zo helder als de oceaan na een storm, keken recht door haar ziel, en zijn glimlach was zowel geruststellend als verontrustend. Ze noemde hem de Nachtdanser, omdat hij altijd verscheen op het moment dat de nacht haar donkerste tint bereikte.
Het begon allemaal een half jaar geleden. Elke keer dat ze haar ogen sloot, werd ze naar een plek gebracht die voelde als zowel een nachtmerrie als een paradijs. Een verlaten kasteel, omringd door een dicht, mistig woud dat nooit zijn geheimen prijsgaf. Binnenin de kasteelmuren waren kamers met spiegels die eindeloos leken door te gaan, en in elke spiegel weerspiegelde de Nachtdanser een andere versie van zichzelf. Soms was hij een koning, trots en ongenaakbaar; soms een bedelaar, gebroken en wanhopig.
In haar dromen had Helena geen controle, maar ze voelde zich nooit alleen. Elke nacht voerden ze dezelfde dialoog, de woorden die ze uitwisselden waren tegelijkertijd vertrouwd en nieuw. “Wie ben jij?” vroeg ze keer op keer.
“Ik ben iedereen die je ooit hebt gekend, en niemand die je ooit zult kennen,” antwoordde hij altijd met een cryptische glimlach. Het stoorde haar dat ze nooit verder kwam dan deze woorden, alsof ze vastzat in een eindeloze lus.
Toen begon ze te merken dat de dromen invloeden hadden op haar wakkere leven. Ze voelde zich rusteloos, alsof haar ziel hunkerde naar antwoorden die zich net buiten haar bereik bevonden. Ze leek nooit echt wakker, altijd balancerend op de rand van haar onwerkelijke ontmoetingen. Haar vrienden en familie begonnen zich zorgen te maken. “Je lijkt ergens anders te zijn,” zeiden ze, “alsof je nooit echt hier bent.”
Helena kon het hen niet kwalijk nemen. Zelfs zij kon de grens tussen droom en werkelijkheid niet meer onderscheiden. De Nachtdanser had haar in zijn ban. Elke nacht ging ze slapen met de hoop dichter bij de waarheid te komen, maar het leek alsof met elke droom de geheimen dieper verborgen raakten.
Op een avond besloot ze dat het genoeg was. Ze moest de waarheid ontdekken, ook al betekende het dat ze in die droomwereld moest blijven. Die nacht, toen ze weer oog in oog stond met de Nachtdanser, voelde ze een vastberadenheid die ze nog nooit had gevoeld. “Deze keer wil ik antwoorden,” zei ze met een kracht die haar verraste.
De glimlach van de Nachtdanser vervaagde en zijn ogen kregen een blik van diepere wijsheid. “Ooit was ik, net als jij, zoekend naar antwoorden in het onbekende,” begon hij zacht. “Maar de waarheid is … sommige vragen hebben geen antwoorden.”
Helena voelde een kilte door haar lichaam trekken. “Wat betekent dat?”
Het kasteel om hen heen begon te vervagen, de spiegels werden duister en braken. “Het betekent dat sommige delen van jezelf altijd een mysterie zullen blijven, een dans die nooit eindigt.”
Toen ze die ochtend wakker werd, voelde ze een vreemd soort rust. De dromen stopten, niet omdat ze antwoorden had gevonden, maar omdat ze had geleerd dat sommige dingen onverklaarbaar konden zijn. De Nachtdanser was niet langer een vreemde; hij was een deel van haarzelf, een weerspiegeling van haar diepste onzekerheden en verlangens.
Helena leerde de werkelijkheid te omarmen zoals deze was, met al zijn onopgeloste raadsels. Ze was eindelijk vrij.