In een verre hoek van het koninkrijk, verborgen door weelderige bossen en bezaaid met kronkelige paden, lag het Waanzinnige Woud. Het woud had zijn naam te danken aan de verhalen die erover de ronde deden—verhalen vol mysterie, magie en ondoorgrondelijke wonderen. In het hart van het woud stond een oude eik, reusachtig en statig, waarvan de wortels diep in de magische grond waren verankerd. In deze eik rustte het legendarische zwaard, Eldarion, wachtend op zijn waardige drager.
Eldarion was een magisch zwaard, gesmeed door de elven van weleer, en het koos zijn drager met zorg. Het kon alleen getrokken worden door degene die ware moed, zuiver hart en onwrikbare loyaliteit bezat. Het gerucht ging dat wie het zwaard wist te trekken, voorbestemd was om grote heldendaden te verrichten en vrede te brengen waar chaos heerste.
Op een zonnige ochtend kwamen vijf dappere krijgers samen bij de rand van het woud. Elk van hen had ontelbare gevechten doorstaan en talloze overwinningen behaald. Ze werden aangetrokken door de belofte van Eldarion, ieder ervan overtuigd dat hij de ware drager zou zijn.
De eerste krijger, Roderick, stapte naar voren. Hij was een man van staal en ijzer, bekend om zijn brute kracht en ongenaakbare wil. Zijn ogen glinsterden met een vastberadenheid die bergen kon verzetten. Toen hij zijn handen om het zwaardheft sloot, voelde hij een lichte trilling door zijn armen stromen. Met een krachtige ruk probeerde hij het zwaard te trekken, maar Eldarion bleef onbeweeglijk. Roderick slikte zijn trots in en stapte bezweet terug.
De tweede krijger, Evelina, een slanke en sierlijke vrouw, nam diens plaats in. Haar ogen straalden een diepe wijsheid en veerkracht uit die zegaangewende toverkracht verraadden. Ze raakte het zwaard aan en sprak zachte woorden van betovering, maar het zwaard weerde haar magie af en bleef roerloos.
De sierlijke Lorian, een elf die bekend stond om zijn snelheid en scherpzinnigheid, probeerde het daarna. Hij had magische spreuken bestudeerd en hoopte dat zijn kennis hem de overwinning bracht. Maar Eldarion bleef onbeweeglijk, alsof het hem niet eens opmerkte.
Adalric, een norse man met een hart vol wrok, nam vervolgens zijn kans. Hoewel hij enorme fysieke kracht bezat en bekend stond om zijn koppige doorzettingsvermogen, werd hij ook afgewezen. Eldarion voelde de duisternis in zijn hart.
Tot slot stapte Cedric naar voren. Hij was de jongste van het gezelschap en leek in eerste instantie weinig indrukwekkend. Zijn ogen daarentegen straalden een onschuldige moed en vastberadenheid uit. Cedric had geen drang naar glorie of macht; hij wilde gewoon zijn dorp beschermen en zijn vrienden helpen.
Met een diepe ademhaling plaatste Cedric zijn handen op het zwaard. Onmiddellijk voelde hij een warme, aanmoedigende gloed door zijn lichaam stromen. Eldarion trilde lichtjes en begon langzaam uit de steen te glijden. De andere krijgers keken vol ongeloof toe terwijl Cedric het zwaard omhoog hield, zijn gelaat verlicht door een gouden gloed.
Het bos weerklonk van een melodieus gehum, alsof de natuur zelf het moment vierde. De oude eik kwam tot leven en zijn bladeren ritselden in harmonie met de wind. Cedric voelde de kracht en wijsheid van de elven door zich heen stromen en wist dat hij voorbestemd was voor een hoger doel.
De andere krijgers bogen hun hoofd uit respect en erkenden Cedrics waardigheid. De woorden van een oud elvengezegde weerklonken in hun gedachte: “Only the pure of heart can wield the blade, for in purity lies true power.” (“Alleen de zuiveren van hart kunnen het zwaard hanteren, want in zuiverheid ligt ware kracht.”)
Met Eldarion in zijn hand en zijn hart vervuld van hoop, wist Cedric dat zijn avontuur nog maar net begonnen was. Het Waanzinnige Woud had zijn held gevonden, en de oude eik fluisterde verhalen van moed en opoffering die in de eeuwen daarna legendarisch zouden worden.