Er was eens, in een land vol eeuwenoude magie en verborgen geheimen, een koninkrijk genaamd Nocturna. Dit koninkrijk werd geregeerd door een koning met een tragisch lot: elke nacht werd hij getransformeerd in een ander wezen door een magische vloek. Tijdens de daguren heerste hij als Koning Alaric, een wijze en rechtvaardige leider geliefd door zijn onderdanen. Maar zodra de zon onderging, kreeg de duisternis zijn greep op hem, en veranderde hij in een wezen van pure nachtmerrie.
Hans Korst, een eenvoudige bakker uit het dorp aan de rand van het paleis, hoorde vaak de verhalen van de dorpswijzen. Ze vertelden fluisterend hoe de koning als een imposante draak door de lucht vloog, of als een schaduwachtige figuur door de bossen zweefde. Sommigen beweerden zelfs dat hij soms een vriendelijke reus was, die in de duisternis waakte over de slapende dorpelingen.
Niemand wist precies waarom de vloek was uitgesproken, behalve misschien de koning zelf. En zoals met alle grote geheimen, werd er alleen in het diepste van de nachtover over gesproken, wanneer de sterren de enige getuigen waren.
Het leven van de mensen in Nocturna werd door de vloek van de koning getekend. Elke avond zodra de duisternis viel, sloten ze hun deuren stevig en brandden ze kaarsen ter bescherming tegen de magische wezens. Maar ondanks hun angst, hielden ze onvoorwaardelijk van hun koning en hoopten ze elke dag op een brekend van de vloek die hun geliefde leider gevangen hield.
Op een nacht, toen de maan vol aan de hemel stond en het paleis in zilver licht baadde, sloop Hans door de donkere straatjes van het dorp. Gedreven door nieuwsgierigheid en een sprankje hoop, waagde hij zich naar het mysterieuze bos waar de koning vaak gezien werd tijdens zijn nachtelijke transformaties.
De legenden vertelden dat diep in dit bos een oude heks woonde, degene die misschien verantwoordelijk was voor de vloek. Bang maar vastberaden, volgde Hans het pad door de duisternis, geleid door het flauwe licht van de maan. De bomen leken te fluisteren en de schaduwen leken te bewegen, maar Hans bleef moedig.
Hij vond de heks uiteindelijk, geknield bij een oude, verweerde boom. Haar ogen schitterden in het maanlicht toen ze opkeek en hem zag staan. “Ik weet wat je zoekt,” zei ze zonder enige introductie. “Maar weet je zeker dat je bereid bent de prijs te betalen?”
Hans aarzelde, maar dacht toen aan zijn koning, die zo’n zware last droeg. “Ja,” antwoordde hij vastberaden. De heks glimlachte een kille glimlach en sprak een spreuk uit, die de wind deed aanwakkeren en een gouden gloed rondom Hans veroorzaakte.
Hans verloor het bewustzijn en toen hij weer bij kwam, voelde hij een vreemd soort warmte om zich heen. Hij keek in de richting van het paleis en zag een schittering in het licht van de dageraad. Koning Alaric, in zijn menselijke gedaante, stond daar en glimlachte naar hem.
Vanaf die dag bracht de koning geen transformatie meer door. De vloek was gebroken, maar niemand wist precies welke prijs Hans betaalde, behalve hijzelf en de heks in het bos. Het koninkrijk van Nocturna herstelde zich terwijl de nacht eindelijk weer vredig werd.
Maar in de stilte van elke nacht, wanneer alles in rust lijkt, is er een fluistering door de bomen. Een herinnering aan moed, opoffering en de kracht van onvoorwaardelijke loyaliteit.