Op een koude, mistige ochtend in het dorpje Drakenhout, ontdekte Mila iets buitengewoons. Haar dagelijkse wandelingen door het nabijgelegen bos, waar de bomen fluisterden en de wind aan de bladeren trok als een spookachtige adem, hadden haar altijd een gevoel van rust gegeven. Maar deze dag was anders; deze dag brak haar werkelijkheid.
Mila was een eenvoudig meisje, opgegroeid in een eenvoudige dorpswoning met haar grootmoeder, die altijd sprak over de magische wezens die het bos verborgen hield. Haar grootmoeder’s verhalen hadden haar altijd geboeid, maar ze had ze nooit helemaal geloofd. Tot nu.
Die ochtend, vlakbij de oude eik die haar grootmoeder altijd had omschreven als de poort naar de verborgen wereld, hoorde Mila een zacht gegrom. Haar nieuwsgierigheid dreef haar dichterbij, ondanks het kloppende hart in haar borst. Tussen de nevelachtige schaduwen zag ze een enorm, glanzend oog dat haar aankeek. Een draak, majestueus en angstaanjagend, stond daar, gehuld in de geheimen van het bos.
In plaats van in paniek te raken, voelde Mila een vreemde kalmte. De draak sprak, niet met woorden, maar met gedachten die als een zachte zomerbreeze in haar hoofd waaiden. Ze begreep hem zonder te weten hoe dat mogelijk was. Hij vertelde haar dat hij Argos heette en dat hij en zijn soortgenoten in groot gevaar verkeerden. Slechts een drakenfluisteraar kon hen helpen, en het leek erop dat Mila diegene was.
Ze keerde terug naar huis, haar gedachten nog vol van de ontmoeting. Ze vroeg haar grootmoeder of de verhalen waar waren, en de oude vrouw glimlachte slechts triest. “Je hebt het ontdekt, Mila. Onze familie heeft altijd de gave gehad, maar het is zeldzaam dat iemand het daadwerkelijk ervaart.”
De komende dagen en nachten bracht Mila door in het bos, lerend van Argos en de andere draken, die allemaal unieke persoonlijkheden en stemmen hadden die alleen zij kon horen. Ze ontdekten dat een groep sinistere wezens, bekend als de Schaduwschepsels, de draken wilde uitroeien om hun magische kracht te stelen.
Met haar nieuwe vrienden plande Mila een listige verdediging. Ze ontdekte dat de oude spreuken van haar grootmoeder, die ze altijd als kinderspel had gezien, ware kracht bezaten. Samen met de draken zette ze een magisch schild op dat de Schaduwschepsels buiten hield.
Maar de strijd was nog niet voorbij. De Schaduwschepsels probeerden herhaaldelijk door de barrières te breken, en Mila voelde de druk toenemen. Ze realiseerde zich dat het niet genoeg was om simpelweg te verdedigen; ze moest een manier vinden om voor altijd een einde te maken aan de dreiging.
Op een nacht, tijdens een van haar vele slapeloos doorgebrachte uren, sprak Argos tot haar. Hij vertelde haar van een oud ritueel dat de Schaduwschepsels zou kunnen verjagen, maar het zou gevaarlijk en slopend zijn. Zonder aarzeling besloot Mila dat ze het moest proberen.
Met de hulp van de draken bereidde Mila het ritueel voor. De lucht werd dik en zwaar, de grond zinderde van onaardse energie. Terwijl ze de oude spreuken uitsprak, voelde ze haar kracht wegvloeien, maar ook een golf van vastberadenheid door haar heen stromen.
Met een laatste, allesverzengende uitroep brak de duisternis. De Schaduwschepsels schreeuwden in verschrikkelijke pijn voordat ze uiteenvielen tot stof. De dreiging was geweken, dankzij Mila’s moed en vastberadenheid.
Toen ze aan de rand van de kracht wankelde, ving Argos haar op. Door haar inspanning had ze een diepe band gesmeed met de draken, een verbond dat nog generaties zou standhouden. Ze wist dat haar leven nooit meer hetzelfde zou zijn, maar dat was goed. Mila had haar bestemming gevonden als de laatste drakenfluisteraar van Drakenhout.