De stad Harrow’s Haven was al eeuwen in vergetelheid geraakt, verwrongen en vervloekt, een schaduw van zijn vroegere pracht en praal. De weinige reizigers die de moed hadden om zichzelf door de mistige, verlaten straten te wagen, spraken fluisterend over de verloren bibliotheek die diep in het hart van de stad begraven lag. De bibliotheek was legendarisch, een reservoir van kennis vol verboden magie en geheimen die het menselijk verstand tot waanzin konden drijven.
Jonas, een jonge onderzoeker van de magische kunsten, voelde zich altijd al aangetrokken tot plekken waarvan anderen alleen in de nachtmerries durfden te dromen. Zijn nieuwsgierigheid, of misschien roekeloosheid, dreef hem nu naar Harrow’s Haven, vastbesloten om de legende op waarheid te onderzoeken. Met een oud kompas, waarvan werd gezegd dat het was betoverd om de juiste weg te wijzen, begon hij zijn tocht door de verlaten stad.
De stad voelde als een levend wezen, inademend en fluisterend, terwijl de mist zich om hem heen nestelde als kille, spookachtige handen. Elke steen, elk verlaten gebouw leek te zuchten onder een gewicht van eeuwenoude kennis en wanhoop. Het geroezemoes van de stad was als een sinister gezang, echoënd tussen de muren en waarschuwend voor het gevaar dat voor hem lag.
Jonas voelde zich onwelkom, maar zijn vastberadenheid om de bibliotheek te vinden stuwde hem voort. Hij volgde het kompas door een doolhof van straten totdat hij een kolossale, ijzeren deur bereikte, versierd met runen en symbolen die in een vervlogen tijd waren gekerfd. Het gevoel van dreiging hing als een guillotine boven zijn hoofd, maar de fascinatie en dorst naar kennis waren sterker. Met een diepgaande ademhaling, alsof hij zichzelf moest overtuigen, duwde hij de zware deur open.
De ruimte die hij betrad, was overweldigend in zijn grootheid en duisternis. Rijen en rijen boekenrekken, elk gevuld met opgerolde pergamenten en met stof bedekte tomes, strekten zich uit zover het oog reikte. De lucht was zwaar van de geur van oud papier, vermengd met de vage, metallieke hint van geleefde magie. Het was alsof de tijd hier stil had gestaan, gevangen in een eeuwigdurende nacht.
Jonas liep behoedzaam tussen de rijen, zijn vingers tastend langs de ruggen van de boeken, waarvan velen namen droegen in talen die al lang vergeten waren. Sommigen voelden warm aan zijn aanraking, alsof de magie zelf nog levend was in de pagina’s tussen de kaften. Zijn hart bonsde in zijn borst, zowel van opwinding als van een groeiende vrees.
Plotseling voelde hij een koude rilling over zijn rug lopen. Vanuit de schaduwen loerde iets naar hem, een aanwezigheid die oud en kwaadaardig aanvoelde. Hij draaide zich om en zag een figuur, gehuld in lompen en duisternis, het soort aanwezigheid dat hij alleen in nachtmerries had meegemaakt.
“Je had hier niet moeten komen,” fluisterde de figuur met een stem als krassend ijs. “Dit is een plek van duisternis en vergetelheid. De kennis die je zoekt, heeft een prijs.”
Jonas voelde een koude hand om zijn hart sluiten, maar zijn vastberadenheid was onwankelbaar. “Wat is de prijs?” vroeg hij, zijn stem nauwelijks meer dan een haperende ademtocht.
“Je ziel,” antwoordde de figuur, en met dat ene woord zakte de temperatuur in de kamer drastisch.
Buiten de bibliotheek schreeuwde de wind, de stemmen van vergeten zielen echoënd in het verlaten Harrow’s Haven. Jonas wist nu dat de stad niet voor niets verlaten was; de prijs voor kennis was meer dan hij ooit had kunnen vermoeden. Terwijl de duisternis hem omsloot, hoorde hij nog één laatste fluistering van de stad zelf, een eeuwige waarschuwing voor allen die de verloren bibliotheek durfden te betreden.
En zo werd Jonas zelf een onderdeel van de verhalen die hij zo hartstochtelijk had nagejaagd, gevangen in een eeuwige zoektocht naar kennis waaruit geen enkel sterfelijk wezen ooit zou terugkeren. Harrow’s Haven, in al zijn vervloekte glorie, sloot zijn geheimen opnieuw in, wachtend op de volgende ziel die dwaas genoeg zou zijn om ernaar te zoeken.