Ergens diep in het hart van een vergeten bos, verborgen voor de ogen van stervelingen, lag de Stad van de Feeën. Eirythia, zoals deze magische plek genoemd werd, was omringd door eeuwenoude bomen die hun wortels diep in de grond hadden verankerd. De inwoners van Eirythia leefden samen in harmonie, beschermd door de magie die in de lucht hing. Maar zoals de mist die ’s nachts de bossen omhulde, kroop er een onheilspellend kwaad naderbij.
De waakzame feeën wisten dat er iets mis was toen de dieren van het bos onrustig begonnen te worden. Vogels fladderden nerveus tussen de takken en de konijnen zochten dieper onder de grond hun veilige schuilplaatsen op. Het was Maeve, een jonge fee met heldergroene vleugels en vastberaden blauwe ogen, die het eerste menselijke spoor ontdekte: een platgetrapt pad van aasgieren tot aan de rand van Eirythia’s betoverde grenzen.
Maeve’s hart bonsde in haar borstkas als een onguur weerklank van naderend onheil. Mensen. Waarom moesten ze altijd alles kapotmaken waar ze geen verstand van hadden? Hoe konden ze iets begrijpen van de magie die deze plek beschermde? Ze kon zich hun blikken voorstellen—hongerig naar macht, onwetend van de schade die ze zouden aanrichten.
Ze wist dat er geen tijd te verliezen was. Terwijl de andere feeën zich verzamelden in hun raadselachtige vergaderplaats—een open plek omgeven door oude eiken—stond Maeve op en maakte haar missie bekend. “De mensen naderen,” zei ze, haar stem vastberaden. “Als we niets doen, zullen ze onze stad vernielen.”
De oudere feeën keken haar met bezorgde ogen aan. Sommigen wilden onderhandelen, maar Maeve wist beter. Mensen zijn onvoorspelbaar als een vreselijk nachtmerrie die plotseling je kamer in stort. Onderhandelingen zouden een verspilling van tijd zijn. Dit wist ze diep in haar hart.
Toen de avond als een zijden deken over het bos viel, maakte Maeve zich klaar voor de onvermijdelijke confrontatie. Ze verzamelde een klein gezelschap dappere feeën om zich heen, elk gewapend met de meest krachtige spreuken die hun magie kon voortbrengen. Hun plannen waren eenvoudig: hinderen, afleiden, en vooral, de mensen wegjagen.
Fluisteringen verspreidden zich door de bomen terwijl Maeve en haar gezelschap zich een weg banen door het gebladerte, dichter naar de grens van hun magische domein. Daar, tussen de bomen, zagen ze hen eindelijk: een groepje mensen met fakkels en snijgereedschap, klaar om het bos in te dringen. Hun gezichten waren gehard door jaren van strijd en verlangen.
Maeve hield haar adem in. Dit was het moment van waarheid. “Eirythia zal zich niet zonder slag of stoot overgeven,” fluisterde ze meer tegen zichzelf dan tegen de rest. Met een ferme zwaai van haar hand stak ze een vonk in de lucht. Magische energie straalde als de eerste bliksemflits van een naderend onweer.
De mensen schrokken op, hun ogen verwijd van schrik terwijl ze zagen hoe feeën met briljante vleugels hen omsingelden. Spreuken vlogen door de lucht als dodelijke bliksemschichten en de grond onder hun voeten barstte open van de kracht van Eirythia’s wraak.
Paniek greep de mensen terwijl ze van hun voeten werden geveegd, wanhopig hun toevlucht zoekend in de diepten van het bos waaruit ze gekomen waren. De magie van de feeën dreef hen naar buiten, verdwaald, verward, en met een angst die hen diep van binnen zal blijven achtervolgen.
Maar toen Maeve dacht dat de overwinning nabij was, voelde ze een koude rilling langs haar ruggengraat. Een van de mensen had een geheim wapen, een relikwie dat eruitzag als een oud amulet, dat oplichtte met een sinistere glans. Het begon Maeve’s magie tegen te werken, en haar krachten voelden plotseling verminderd.
Ze besefte onmiddellijk dat ze face-to-face stond met een gevaar dat ze niet had voorzien, een duel van magie en menselijkheid. Ze concentreerde zich, haalde diep adem en liet het licht van haar ziel schitteren. In een climax van kleuren, klanken en magie, bracht ze alles wat ze had naar voren.
De feeën voelden de dreiging samen met haar. Onder leiding van Maeve gaven ze alles wat in hun vermogen lag. Magie vloeide met een intensiteit die zelfs de bomen deed fluisteren van verwondering. Uiteindelijk, met een laatste krachtsinspanning, overwon Maeve het kwaad van het amulet. Het brak in haar handen, en de mensen vielen neer, overwonnen door de pure wilskracht van de feeën.
De dreiging was geweken. Eirythia was gered, maar de feeën wisten dat de wereld buiten hun grenzen nu voor altijd veranderlijk en onveilig was. Maeve stond in het midden van de eens zo vredige open plek, ademloos maar vervuld van vastberadenheid. Ze wist dat, zolang ze leefde, ze altijd zou moeten waken over haar magische stad—een eeuwige verdediger tegen de duistere krachten van de mensheid.
In de nasleep van de slag, toen de eerste zonnestralen voorzichtig door de mistige bomen braken, wist Maeve dat er nog vele nachtmerries te verwachten waren. Maar zolang de magie stroomde in haar aderen en de verbondenheid van haar volk onverminderd sterk was, zouden de feeën van Eirythia altijd bereid zijn hun thuis te verdedigen.