Ik stond op het balkon van mijn huis, hoog in de zwevende stad Elysia, en keek naar de zee van wolken die ontelbaar leek. Daar beneden, waar de aarde voor ons slechts een vage herinnering was geworden, leek alles veilig en ver weg van de chaos en het verval dat ons ooit naar boven had gejaagd. Maar schijn kan bedriegen, zelfs in een paradijs van lucht.
Elysia was een wonder van magie en technologie, gebouwd door de oude magiërs die de kunst verstonden om de elementen te manipuleren tot wezens van lucht en licht. Onze stad was een bastion van hoop voor hen die de aardse zorgen achter zich wilden laten. Maar nu dreigde een vloek ons uit deze hemelse oase te stoten en terug te laten vallen in de afgrond.
Het begon allemaal met een gerucht, zoals de dingen meestal doen. Fluisteringen van een donkere spreuk die in het geheim werd uitgesproken, een verbijsterende tektonische schok door de eens stabiele dreumes van onze stad. Brownie, een oude tovenaar die de magie van evenwicht kon beheersen, bevestigde onze grootste angsten: de vloek was echt. En niet zomaar een vloek; het was iets uit de oude tijden, een wrok van de aarde zelf die ontwaakte.
Elke dag voelde je de spanning toenemen. Hoog boven de wolken voelde Elysia zwaarder, trager, alsof een onzichtbare hand ons naar beneden trok. De gebouwen, eenmaal stralend als kristallen in de zon, begonnen te beven op hun fundamenten van lucht. Mensen keken met een angstige blik omhoog, verlangend naar een verlossing die ver buiten hun bereik leek.
Mijn huisgenoot Jore, een jonge magiër met meer bravoure dan wijsheid, was vastbesloten om iets te doen. “Hoe kunnen we dit accepteren?” snauwde hij, terwijl hij zijn staf dreigend zwaaide naar de sterren. “We moeten vechten! De vloek moet omgekeerd worden!”
Samen met Brownie en een handvol andere dappere zielen, waagden we ons naar de bron van de magie, diep begraven in het hart van de stad. Het was een gevaarlijke reis, niet alleen door de fysieke uitdagingen maar ook door de morele dilemma’s die ons wachtten. Want om een vloek te verbreken, moet je vaak iets opofferen.
Aan de voet van de Grote Toren, waar de krachtigste runen en magische voorwerpen verborgen waren, voelden we de grond onder ons trillen. De lucht leek dikker, moeilijker te ademen. Brownie sprak woorden uit een eeuwenoud boek, zijn stem een zachte symfonie van hoop en wanhoop.
Plotseling verscheen een schaduw boven ons, een kolossale draak van wolken en bliksem. Het wezen, gevormd door de woede van de oude vloek, brulde met een geluid dat door merg en been ging. “Wie durft mijn rust te verstoren?” donderde het.
Jore stapte naar voren, zijn staf lichtgevend van energie. “Wij,” zei hij eenvoudig. “Wij vechten voor ons thuis.”
De strijd die volgde was hectisch, een draaikolk van magie en kracht, van wil en vastberadenheid. Maar uiteindelijk, met een laatste inspanning, slaagde Brownie erin de draak op de vlucht te slaan en een tegenvloek uit te spreken. De lucht klaarde op, de grond werd weer stabiel.
Maar de littekens van de strijd zouden voor altijd zichtbaar blijven. Elysia zou nooit meer hetzelfde zijn. De mensen keken nu met een mengeling van vrees en hoop naar de toekomst, wetend dat zelfs de veiligste havens soms in gevaar komen. En zo leefden we verder, hoog in de wolken, met een diepere waardering voor zowel de fragiele schoonheid als de onberekenbare kracht van ons magische thuis.