Emma was een jonge vrouw die altijd op zoek was naar verhalen. Ze werkte als bibliothecaresse in een kleine stad, waar haar dagen gevuld waren met het ordenen van boeken en het helpen van lezers. Het was een rustig leven, maar Emma voelde zich vaak opgesloten in de alledaagsheid van haar bestaan. Ze verlangde naar een groot avontuur, naar iets wat haar kon bevrijden van de routine van het dagelijks leven.
Op een druilerige zondagmiddag, terwijl ze door een oude antiekwinkel dwaalde, viel haar oog op een ornamentrijke, vergulde spiegel die in een hoek stond. De spiegel leek wel uit een ander tijdperk te komen, bezaaid met ingewikkelde snijwerken en bedekt met een dun laagje stof. Emma voelde een onweerstaanbare drang om dichterbij te komen en veegde zachtjes over het oppervlak.
Tot haar verbazing begon de spiegel te gloeien en vertoonde hij beelden die niet haar eigen reflectie waren. In plaats daarvan zag Emma een bizarre, magische wereld vol kronkelende bomen, dansende vuurvliegjes en mystieke wezens. Haar hart sloeg een slag over toen ze een figuur zag die sprekend op haar leek, maar dan in een koninklijke mantel gehuld, pratend met een wezen dat half mens en half paard was.
“Who is that girl in the mirror?” flitste het door haar hoofd. Zonder verder na te denken, stak Emma haar hand uit en raakte de spiegel aan. Een warme wind blies om haar heen en ineens stond ze in die andere wereld, haar benen zwak van de overgang. Ze voelde de grond onder haar voeten veranderen van houten planken naar zacht, mosachtig gras.
Hier voelde alles overweldigend echt en tegelijkertijd onwerkelijk, alsof ze in een levende droom was gestapt. De lucht gloeide met een gouden tint, en zelfs de geluiden leken gedempt en betoverend.
Emma merkte hoe de vrouw die op haar leek naar haar toe kwam. De gelijkenis was angstaanjagend. “Welcome,” zei de dubbelganger met een warme glimlach. “I’ve been waiting for you.” Emma knikte, vrijwel zonder woorden. “Dit is misschien lastig te geloven, maar ik ben een versie van jou, uit een parallel universum,” vervolgde de vrouw.
Hoe langer Emma in het parallelle universum verbleef, hoe meer ze zich een vreemde voelde in haar eigen wereld. In deze magische plaats ontdekte ze dat ze in staat was te communiceren met dieren en de elementen te manipuleren. Haar doppelganger, die zichzelf Alleen noemde, vertelde haar over de uitdagingen en gevaren van hun wereld, zoals de voortdurende strijd tegen duistere krachten die hun vrede bedreigden.
Emma ontdekte dat ze een belangrijke rol kon spelen in dit universum. Ze leerde om te vechten, om betoveringen te gebruiken en om de waarheid te herkennen in de ogen van zowel vrienden als vijanden. Ze vond hier een doel en een passie zoals ze die nooit eerder had gekend.
Toch wist Emma diep van binnen dat ze niet voor altijd in deze wereld kon blijven. Er was een balans die behouden moest blijven tussen de werelden, en haar aanwezigheid op de lange termijn zou deze evenwicht verstoren. Met pijn in haar hart besloot ze terug te keren naar haar eigen wereld, maar niet zonder een belofte aan Alleen.
“Ik zal terugkomen, zolang jullie me nodig hebben,” beloofde Emma. Met die woorden stapte ze terug door de spiegel en keerde terug naar de antiekwinkel, waar alles leek alsof er niets was veranderd. Maar Emma wist beter. Ze wist nu dat er altijd meer was dan wat het oog kon zien.
En zo ging ze verder met haar leven in de kleine stad, niet langer gevangen in de routine van alledag, maar met een nieuw geheim en een onuitputtelijke bron van verhalen die haar dagen vulden met de belofte van avontuur. Elke keer als ze langs de spiegel in haar slaapkamer liep, glimlachte ze, wetende dat een andere wereld op haar wachtte, klaar om opnieuw verkend te worden.